deja vu...

Ο Χώρος και ο Χρόνος...
Το συνεχές που αγκαλιάζει τις τέσσερις διαστάσεις
κι αναδεικνύει ένα γεγονός… μοναδικό

Δεν είναι απόλυτος ο χρόνος
Κι ο χώρος κλέβει σχήμα και μορφή
Όλα είναι τόσο σχετικά
και η εξάρτηση τους από τον παρατηρητή
της παντοτινής δύναμης, με εντυπωσιάζει…

Ο Χωροχρόνος όμως είναι εξαίσια απόλυτος!

Προβάλλει μέσα από σκοτάδια και νεφελώματα,
μπλέκοντας παρελθόν, παρόν και μέλλον
με τις αιώνιες διαστάσεις…

Πόσο εύκολα ενοποιείται
ο χώρος με το χρόνο!
Και πόσο αέναα κυλάνε τα αντικείμενα που αγγίζω,
μες στο πηγάδι το κρυμμένο και βαθύ…
του Χωροχρόνου!

Το Χάος και η Ενέργεια!
Το απόλυτο φως
και το σημαντικό ή ασήμαντο στοιχείο…
«deja vu»

Ο Χωροχρόνος που μπορεί να έχει πέμπτη, έκτη…
ή και δωδεκάτη διάσταση…

Είναι οι άλλες δυνατότητες…
Αυτές που θα μπορούσαν να συμβούν στο Χρόνο μου,
μα δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ…

Θα ονειρευτώ ένα ταξίδι μακρινό στο Χρόνο!
Άραγε πόσο θα εντυπωσιαστώ
απ’ τα τυχαία συμβάντα
στη φύση και στη ζωή μου?

Η χαοτική, είναι έτσι κι αλλιώς, μιά θεωρία υπέροχη…

Υγ ένα από τα καταπληκτικότερα κομμάτια
κλασσικής μουσικής που έχω ακούσει ποτέ…
κι αληθινά ευφυής ο δημιουργός του…
πραγματικό allegro appassionato!
Δεν ξέρω αν μου αρέσει περισσότερο
ο Richter ή ο Zimerman στο πιάνο…
Πώς μπερδεύεται ο χωροχρόνος με την αντίληψη
και τη φαντασίωση…
απίστευτο!