επιθυμίες...

Άργησα να μεγαλώσω…
Έφτασα 18 χρονών, για να αναζητήσω για πρώτη φορά
το Πνεύμα των Χριστουγέννων.
Τότε χτύπησε το καμπανάκι του ονείρου.

Ποτέ δεν πίστεψα σε νεράιδες και ξωτικά.
Ποτέ…
Το αγαπημένο μου παραμύθι ήταν
«τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα»,
γιατί γελοιοποιούσε το κατεστημένο και αναδείκνυε
όλη τη χαζομάρα της εξουσίας και της αυλής της.

Ώσπου ένα βράδυ, χάθηκα στα στενά της φαντασίας.
Άφησα το σώμα μου ελεύθερο και περιπλανήθηκα
στην παλιά πόλη των ονείρων, πίσω από τον Πύργο,
εκεί στην προβλήτα των παράλογων σκέψεων…

Επιθυμούσα αφάνταστα να ζήσω κάτι διαφορετικό.
Να πιστέψω σ’ ένα μοναδικό μαγικό συμβάν.
Να φτιάξω το δικό μου παραμύθι.

Το βράδυ εκείνο ήταν πολύ ψυχρό, έκανε σχεδόν
παγωνιά. Χιόνιζε ανά διαστήματα και μπορώ να πω ότι
ήμουν λίγο φοβισμένη.

Δεν ήταν εύκολο να διασχίσω τα σύνορα…
Ηταν μόνο μια λεπτή γραμμή, αλλά ήταν τόσο
απέραντος ο χρόνος, που νόμιζα ότι θα συντρίψει
τη νοημοσύνη μου, πριν ακόμη αγγίξω τη σκοτεινή
πλευρά του νου…

Περνώντας απέναντι, προσπάθησα να κυνηγήσω την
αυταπάτη. Το όνειρο πάντα έτρεχε πιο μπροστά από
μένα. Δεν προλάβαινα να το αρπάξω. Ετρεχα στο
απόλυτο σκοτάδι, όταν σε μια στιγμή ξέχασα
το χθες κι αναπόλησα το αύριο.

Και τότε βρέθηκα ξαφνικά στον πύργο…
Με χιλιάδες ψυχές γύρω μου.
Είδα γερασμένα κορμιά να δροσίζονται με το νερό
της νεότητας… γέλασα με μικρά δυστυχισμένα παιδιά
που άνοιξαν τα μάτια τους στη λάμψη της ευτυχίας,
μπήκα σε σκοτεινά κελιά που ξαφνικά φωτίστηκαν με

καλές μέρες, είδα τον άγριο άνεμο να ησυχάζει και να

πνέει γλυκά…

Είδα τον εαυτό μου να γλιστράει από το σήμερα,
να φεύγει από το σώμα και να ταξιδεύει…

Κι ένιωσα μια μοναδική χαρά…
Τότε κατάλαβα ότι απέναντι μου ήταν το Πνεύμα…

Υγ από τότε κάθε χρόνο, σαν σήμερα,
ψάχνω για το Πνεύμα των Χριστουγέννων
σε έμψυχα και άψυχα πράγματα…

αλλά δεν μπόρεσα ακόμη να το ξανασυναντήσω…