romanticize...

Μια και ακούω αυτό τον καιρό κλασσική μουσική,
ας περιγράψω και μια έξοδο μου στο μέγαρο μουσικής,
λίγο πριν τις γιορτές.

Ο ρομαντισμός σαν μουσικό κίνημα, ασκεί μια έλξη
επάνω μου, ίσως γιατί εκπροσωπεί την προσπάθεια
απελευθέρωσης των συναισθημάτων…
Ο καλλιτέχνης εκφράζεται, και μάλιστα εκφράζεται
τολμηρά.

Συναισθήματα συγκίνησης, απογοήτευσης, χαράς,
λύπης, πεσιμισμού, έρωτα, αγκαλιάζουν τις μουσικές
δημιουργίες και παρασύρουν σε ένα ονειρικό κόσμο,
αγγίζοντας χορδές ψυχής και χαιδεύοντας μοναδικές
εμπνεύσεις…

Από τον πρώιμο ρομαντισμό με Weber και Schubert,
και ιστορίες από τα δάση της Βιέννης, ταξιδεύουμε
με τα νοήματα της μουσικής του Beethoven.
Συναντάμε τον ρομαντισμό στην ακμή του με τη
Φανταστική Συμφωνία του Berlioz, την καταπληκτική
δεξιοτεχνία του Liszt, τη μαγεία του Chopin, τη

μουσική ευφυία του γερμανικού πνεύματος του Wagner

με τις απαράμιλλες όπερες του.

Για να περάσουμε γλυκά στον όψιμο ρομαντισμό, με

τον Bruckner να αποκαλύπτει τον πνευματισμό του και

να μας αποδεικνύει πόσο πεπερασμένοι είμαστε,

ενσωματώνοντας μυστηριακές θρησκευτικές αλήθειες

σε νικηφόρες διεκδικήσεις. Και στον Brahms, με το

απίστευτο ταλέντο, που συνδύασε λυρισμό και

διανόηση, σε μοναδικά έργα…

Και για να κλείσουμε με τον Gustav Mahler, που

φτάνει το ρομαντισμό στα άκρα του…

Η έξοδος μου λοιπόν ήταν μια βραδιά ρομαντισμού
με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.

Αρχή με Αθάλια του Mendelssohn. Αργή εισαγωγή,
ακολουθούμενη από μια μελωδική εικόνα με φλάουτα
και κλαρινέτα, με άρπες και πνευστά, που όλα μαζί
σχημάτισαν ένα πρελούδιο, που οδήγησε στην

κορύφωση του δράματος, με την πλήρη ορχήστρα να

συνδράμει σε αυτό.

Αν και υπήρξαν κάποιες άγριες στιγμές της ορχήστρας,
με ανισορροπίες στη μουσική εκτέλεση, για αρχή ήταν
καλό το κομμάτι για να μας βάλει στα «τραγούδια για τα
νεκρά παιδιά» του Mahler. Ευαίσθητη η Δάφνη

Ευαγγελάτου, με παρέσυρε κι εμένα να γνωρίσω το

συναίσθημα που διακρίνει τη μουσική αυτή του Goustav.

Οι χαμηλοί τόνοι βοήθησαν ώστε να περάσει και σε

μας η εκφραστικότητα της μεσοφώνου, η εμπειρία του

Β. Φιδετζή και η απόδοση των μουσικών. Άλλωστε το

φοβερό αυτό κομμάτι του Mahler που ενώνει φωνητικά

υψίστης συναισθηματικής έντασης με συνοδεία ξύλινων

πνευστών, είναι έργο εξαιρετικά δυνατών χρωματισμών

που χαρακτηρίζουν τα τελευταία χρόνια του Mahler.

Και φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι της βραδιάς.
Συμφωνία νούμερο 6 του Bruckner.
Απίστευτο μέγεθος μουσικής δημιουργίας! Η συμφωνία
που ανέβασε τον Bruckner στο επίπεδο ενός μοναδικού
μουσικού οραματιστή. Τα μέρη της συμφωνίας

διαθέτουν ομορφιά και πλαστικότητα, η αρμονία της

είναι εξαίρετη και η ενορχήστρωση απόλυτα

φανταστική.

Τα 4 μέρη της τα απόλαυσα αν και τον Bruckner τον
ανακάλυψα μόλις πέρυσι, από κάποιο γνωστό μου.
Με εξέπληξε φοβερά το 2ο μέρος, το Adagio…
Έγχορδα που αγκαλιάζονται από μπάσα και βιολιά
και όμποε και σε κάνουν να παρακολουθείς με δέος…
Βέβαια, το 4ο μέρος είναι το συναισθηματικά
δυνατότερο. Αναπτύσσεται αργά και πολυεπίπεδα για

να κλείσει θριαμβευτικά με τα όργανα που ξεκίνησαν

τη συμφωνία… δίνοντας της μια ηρωική μορφή…

Οι όποιες αδυναμίες της ορχήστρας καλύφθηκαν από
το δυνατό πρόγραμμα.

Παραδέχομαι ότι η ρομαντική σχολή της μουσικής
του 19ου αιώνα, με γοήτευσε…