Sunday, January 24, 2010

romanticize...



Μια και ακούω αυτό τον καιρό κλασσική μουσική,
ας περιγράψω και μια έξοδο μου στο μέγαρο μουσικής,
λίγο πριν τις γιορτές.

Ο ρομαντισμός σαν μουσικό κίνημα, ασκεί μια έλξη
επάνω μου, ίσως γιατί εκπροσωπεί την προσπάθεια
απελευθέρωσης των συναισθημάτων…
Ο καλλιτέχνης εκφράζεται, και μάλιστα εκφράζεται
τολμηρά.

Συναισθήματα συγκίνησης, απογοήτευσης, χαράς,
λύπης, πεσιμισμού, έρωτα, αγκαλιάζουν τις μουσικές
δημιουργίες και παρασύρουν σε ένα ονειρικό κόσμο,
αγγίζοντας χορδές ψυχής και χαιδεύοντας μοναδικές
εμπνεύσεις…

Από τον πρώιμο ρομαντισμό με Weber και Schubert,
και ιστορίες από τα δάση της Βιέννης, ταξιδεύουμε
με τα νοήματα της μουσικής του Beethoven.
Συναντάμε τον ρομαντισμό στην ακμή του με τη
Φανταστική Συμφωνία του Berlioz, την καταπληκτική
δεξιοτεχνία του Liszt, τη μαγεία του Chopin, τη
μουσική ευφυία του γερμανικού πνεύματος του Wagner
με τις απαράμιλλες όπερες του.

Για να περάσουμε γλυκά στον όψιμο ρομαντισμό, με
τον Bruckner να αποκαλύπτει τον πνευματισμό του και
να μας αποδεικνύει πόσο πεπερασμένοι είμαστε,
ενσωματώνοντας μυστηριακές θρησκευτικές αλήθειες
σε νικηφόρες διεκδικήσεις. Και στον Brahms, με το
απίστευτο ταλέντο, που συνδύασε λυρισμό και
διανόηση, σε μοναδικά έργα…

Και για να κλείσουμε με τον Gustav Mahler, που
φτάνει το ρομαντισμό στα άκρα του…




Η έξοδος μου λοιπόν ήταν μια βραδιά ρομαντισμού
με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.

Αρχή με Αθάλια του Mendelssohn. Αργή εισαγωγή,
ακολουθούμενη από μια μελωδική εικόνα με φλάουτα
και κλαρινέτα, με άρπες και πνευστά, που όλα μαζί
σχημάτισαν ένα πρελούδιο, που οδήγησε στην
κορύφωση του δράματος, με την πλήρη ορχήστρα να
συνδράμει σε αυτό.

Αν και υπήρξαν κάποιες άγριες στιγμές της ορχήστρας,
με ανισορροπίες στη μουσική εκτέλεση, για αρχή ήταν
καλό το κομμάτι για να μας βάλει στα «τραγούδια για τα
νεκρά παιδιά» του Mahler. Ευαίσθητη η Δάφνη
Ευαγγελάτου, με παρέσυρε κι εμένα να γνωρίσω το
συναίσθημα που διακρίνει τη μουσική αυτή του Goustav.
Οι χαμηλοί τόνοι βοήθησαν ώστε να περάσει και σε
μας η εκφραστικότητα της μεσοφώνου, η εμπειρία του
Β. Φιδετζή και η απόδοση των μουσικών. Άλλωστε το
φοβερό αυτό κομμάτι του Mahler που ενώνει φωνητικά
υψίστης συναισθηματικής έντασης με συνοδεία ξύλινων
πνευστών, είναι έργο εξαιρετικά δυνατών χρωματισμών
που χαρακτηρίζουν τα τελευταία χρόνια του Mahler.




Και φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι της βραδιάς.
Συμφωνία νούμερο 6 του Bruckner.
Απίστευτο μέγεθος μουσικής δημιουργίας! Η συμφωνία
που ανέβασε τον Bruckner στο επίπεδο ενός μοναδικού
μουσικού οραματιστή. Τα μέρη της συμφωνίας
διαθέτουν ομορφιά και πλαστικότητα, η αρμονία της
είναι εξαίρετη και η ενορχήστρωση απόλυτα
φανταστική.

Τα 4 μέρη της τα απόλαυσα αν και τον Bruckner τον
ανακάλυψα μόλις πέρυσι, από κάποιο γνωστό μου.
Με εξέπληξε φοβερά το 2ο μέρος, το Adagio…
Έγχορδα που αγκαλιάζονται από μπάσα και βιολιά
και όμποε και σε κάνουν να παρακολουθείς με δέος…
Βέβαια, το 4ο μέρος είναι το συναισθηματικά
δυνατότερο. Αναπτύσσεται αργά και πολυεπίπεδα για
να κλείσει θριαμβευτικά με τα όργανα που ξεκίνησαν
τη συμφωνία… δίνοντας της μια ηρωική μορφή…

Οι όποιες αδυναμίες της ορχήστρας καλύφθηκαν από
το δυνατό πρόγραμμα.



Παραδέχομαι ότι η ρομαντική σχολή της μουσικής
του 19ου αιώνα, με γοήτευσε…



7 comments:

Blue Wind said...

It sounds that there was quiet a transition from Mendelsson to Mahler, to Bruckner. What is the english word for "Αθάλια". I could not figure out which piece of Mendelsson was played. Greek is not easy :)

Bruckner was a giant of the romantic period. Every symphony of his, from number 0 to the half-written number 9 crosses to the other side of existence, if one exists or creates one, if none exists. His extremely reserved life style and his obsessive religious ideations and dedication to god, somehow empowered him to cross the shallowness, hypocrisy and limitations of practiced religion of his times, and move to a whole different level. In my opinion he is the most remarkable composer of all times.

Natalia said...

yes... transition to matureness, I suppose.
Athalia is a piece of incidental music that Felix Mendelssohn wrote for a private performance of the play by Jean Racine...

Now, what can I reply to your comment for Bruckner! Its so full of senses and meanings.

"Every symphony of his, from number 0 to the half-written number 9 crosses to the other side of existence, if one exists or creates one, if none exists."

Η παραπανω προταση σου υιοθετείται ως συνθημα του μηνα (με την αδεια σου βεβαια) :)

panathinaeos said...

ναταλια, πολυ ομορφη η αναφορα σου στην ρομαντικη περιοδο
μας μετεφερες κι εμας εκει!
θα ηθελα να προσθεσω και τον Ριχαρδο Βαγκνερ στην Ρομαντικη Σχολη, και παραπεμπω στα τραγουδια Βεσεντονκ για μια γρηγορη ακροαση
καλημερα απο το βουκουρεστι (-20 βαθμοι)

Ra Ma said...

Καταφέρατε να γοητεύσετε και εμένα κα Ναταλία μου!

Natalia said...

παναθήναιε

δεν τον ειδες το Ριχαρδο? τον εχω σε περιοπτη θεση στο κειμενο...
οσο για τα τραγουδια Wesendonck,
ειναι θεικά... για τη Ματθιλδη έχεις διαβασει?

-20? ευτυχώς αυτή τη βδομάδα ειμαι στην Αθήνα, κατακαλόκαιρο 4C ... :)


marc

όχι εγώ κύριε μου, η ρομαντική μουσική...

panathinaeos said...

ειναι φανερο οτι λογω ψυχους εχω τυφλωθει! και περασα τον ριχαρδο βαγκνερ για τον λεοντοκαρδο!
ευτυχως εχεω - ειμαι σιγουρος - την κατανοηση σου! οσο για την ματθιλδη, η ιστορια ειναι συγκλονιστικη, ανεξαρτητως του τι πραγματικα συνεβη αναμεσα τους! καλημερα παο το βουκουρεστο οπου σμερα εχουμε ανοιξη (μολις -10 βαθμους, ειμαι με το πουκαμισο και το μαγιω)

Natalia said...

εσυ πρεπει να εγγραφείς στους Wagnerians... :)

O Wagner είχε ξελογιαστεί τελείως με τη Ματθίλδη. Αυτή και μόνο η πρόταση φτάνει...

υγ ευκαιρία να κολυμπήσεις στο Dambonita... με τέτοια ζέστη