όνειρο ή εφιάλτης?

Παράξενη κι απέραντη ομορφιά,
λεπτές γραμμές που κρύβουν το μοιραίο…
αναζητώντας κάποια ξέπλεκη φωτιά,
να λάμψει σ’ ένα όνειρο τυχαίο…

Γυμνή ψυχή στο νέφος τυλιγμένη
ν’ αρπάξει χρώμα και γαλήνη προσπαθεί,
αλλά σαν λάφυρο στην άβυσσο κρυμμένη,
με της βροχής το κάλεσμα, σε λίγο θα χαθεί…

Κι είναι το φάντασμα της λήθης που προβάλλει,
ξερνάει μύθους και κλειδώνει ενοχές
και στροβιλίζει το μυαλό σε παραζάλη
πέρα από χρόνο, αισθήσεις κι εποχές…

Διώνη τη φωνάζουν, απ’ το μέλλον,
και Ιππολύτη από άγριο παρελθόν…
Κι είναι η μούσα και το χρέος των αγγέλων,
σ’ ένα ενήλικο, μα αβέβαιο παρόν…

Δεν με τρομάζει, κι ας ληστεύει τη σκιά μου
κι ας κλέβει λέξεις απ’ τις σκέψεις μου συχνά…
Με συντροφεύει στην αιώνια μοναξιά μου
και μ’ απαλλάσσει απ’ της πλήξης τα δεινά…