valentine masks...

Μεσάνυχτα…

Επρεπε να βιαστεί. Δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεση

της. Κοίταξε τις μάσκες που ήταν πεταμένες στα πόδια

της. Ο χρόνος δεν είχε πια σημασία.
Η μορφή ήταν ακόμη μια προσπάθεια να ξεγελάσει
το πεπρωμένο. Τώρα ήταν η μοναδική της ευκαιρία
να βγάλει προς τα έξω τον πραγματικό της εαυτό,
γι’ αυτό θα έπρεπε να προσέξει καλά ποιες μάσκες
θα διαλέξει…
Μετά από μια γρήγορη σκέψη αρνήθηκε να
συνθηκολογήσει…
Αρπαξε τρία προσωπεία και βγήκε τρέχοντας
στο σκοτάδι

O, my love is like a red, red rose,

That is newly sprung in June.

O, my love is like the melody,

That is sweetly played in tune.

Το ντόμινο ήταν η αγαπημένη της μεταμφίεση.
Κι αυτό γιατί την προστάτευε από οποιαδήποτε

συναισθήματα μπορούσαν να αναπτυχθούν στο

συναισθηματικό νευρικό κέντρο.

Εντονα συναισθήματα και πάθη διαγράφονταν αμέσως

μόλις η ψυχρή, μαύρη, δαντελένια ντόμινο μάσκα

άγγιζε το βελούδινο δέρμα της…
Απόψε την ακούμπησε στο πρόσωπο της κι ένιωσε το

απόλυτο κενό να γεμίζει το μυαλό της…
Η μεγίστη των απολαύσεων, σκέφτηκε

κι όρμησε στη μεγάλη αίθουσα για το πάρτυ

των ψυχρών ερωτευμένων…

As fair are you, my lovely lass,

So deep in love am I,

And I will love you still, my Dear,

Till all the seas go dry.

Δεν άντεξε για πολύ εκεί μέσα. Πνιγόταν… Εφυγε..

Φόρεσε τη μάσκα της κολομπίνας…

Τρελαινόταν να μεταμφιέζεται σε κάτι που την έκανε

παντελώς άγνωστη και τηςέδινε μια νέα ταυτότητα…

Η όμορφη άμυαλη υπηρέτρια, που μόλις έβαζε τη

μάσκα πάνω της έβγαζε από μέσα της τη γοητεία, το

νάζι και την εξυπνάδα μιας μικρής χαρούμενης κι

αυθάδικης ύπαρξης.

Πόσο χρειαζόταν τώρα μια τέτοια μορφή…

Φόρεσε τη μάσκα της κι έτρεξε να μπει από την πόρτα

υπηρεσίας στην πολυτελή βίλα, για την ετήσια δεξίωση

των τρελλών ερωτευμένων…

Till all the seas go dry, my Dear,

And the rocks melt with the sun!

O I will love you still, my Dear,

While the sands of life shall run.

Ζαλίστηκε… Δεν μπορούσε να ανασάνει από το χορό…

Βγήκε στον κήπο. Κοίταξε την τελευταία μάσκα στα

χέρια της. Βενετσιάνικη…

Αυτή ήταν επικίνδυνη μάσκα, η απόλυτη άβυσσος.

Κάποιοι έλεγαν πως είναι όργανο σατανικό και

διαβολικό και δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα

και σκέψεις.

Ηθελε να γυρίσει στη Βενετία του 18ου αιώνα…

Mondonovo… από κει ήταν η μάσκα της που απόψε θα

τη μετέφερε στην πόλη των χρωμάτων, του ονείρου,

των αντιλήψεων…

Σκέφτηκε μυστικές συναντήσεις σε σημεία της πόλης,

μάσκες που λάτρευε γιατί πίσω από αυτές υπήρχε

απόλυτη απουσία βλέμματος, μόνο κενό, υπέροχο κενό…

Σε όλα αυτά υπήρχε μια μυστική τελετουργία…

Μαγικά πρόσωπα που συνεννοούνται με κώδικες πίσω

από τις μάσκες, με μια κίνηση, ένα νεύμα…

And fare you well, my only Love,

And fare you well a while!

And I will come again, my Love,

Although it were ten thousand mile!

Το παλάτι των δόγηδων ήταν γεμάτο φως απ’ έξω.

Μα μόλις φόρεσε τη μάσκα και περπάτησε στην

είσοδο, άρχισαν να χαμηλώνουν τα φώτα και να

χαιδεύουν τα αυτιά της οι πρώτοι ήχοι από τη

μουσική του πάρτυ των ψευδαισθήσεων

των ερωτευμένων…