μικρή νυχτερινή αναζήτηση...

Μου αρέσει πολύ η ποίηση
του Χόρχε Λουις Μπόρχες…

(εντάξει, μετά τον Κωνσταντίνο)

Μου αρέσει ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη
φαντασία του, αλληγορίες που ξυπνούν το
μυαλό, όμορφα στοιχεία από τη μυθολογία,
για να δώσει τέλεια μια άλλη ονειρική διάσταση
της πραγματικότητας…

Ενιωσα έκπληξη όταν διάβασα ότι έζησε τυφλός
μεγάλο μέρος της ζωής του κι ότι ποτέ δεν
τιμήθηκε με νόμπελ…

Ετσι, μου ήρθε μια σκέψη, να εισβάλω στον
ονειρικό κόσμο του καθημερινού μου ρεαλισμού
και να τολμήσω να δημιουργήσω κάτι στο στυλ
του μεγάλου συγγραφέα και ποιητή…

Μη με κρίνετε αυστηρά…

Πώς βρέθηκα στη ζώνη του λυκόφωτος,
ήταν πάντα μια απορία που δεν απαντήθηκε
ποτέ,
από τους ανθρωπόμορφους φύλακες
των Ηρακλείων Στηλών…

Αυτοί απλώς υπάκουσαν στις αυστηρές εντολές
ενός αδιαφιλονίκητου άρχοντα,
κι έκλεισαν τις πύλες προς την
ξακουστή Ατλαντίδα…

Ακούγοντας τις ανάσες των τιμωρημένων,
τους οποίους οι παντοδύναμοι θεοί,
οργισμένοι,
αποφάσισαν να κλείσουν στα έγκατα της γης,
θυμήθηκα το θρύλο
που συνόδευε μια εντυπωσιακή αλλά
στιγματισμένη ήπειρο…

Αναρωτήθηκα αν η ιστορία που ο φιλόσοφος
κατέγραψε,
μπορούσε να περάσει μέσα από τα λαγούμια
των αιώνων
και να χαιδέψει τη μνήμη,
μέσα από τους σπουδαίους διαλόγους
«Τίμαιος» και «Κριτίας»…

Ανοιξα την παλάμη μου και έλαμψε η σκόνη
του παρελθόντος,
αποκαλύπτοντας το μυστήριο μιας χαμένης πόλης…

Και ήταν ο προστάτης της, ο Ποσειδώνας,
που την τιμώρησε,
βυθίζοντας την στις υγρές, σκοτεινές θάλασσες
της αβύσσου…

Αντικρύζοντας το σμαραγδένιο δάκρυ,
που η λύπη έδωσε στην Κλειτώ,
γύρισα το βλέμμα μου στο καταπράσινο
και έφορο νησί…

Μα πού είναι ο Ατλαντας? ο Γάδειρος?
ο Ελάσιππος? ο Διαπρεπής?.

Στη ζώνη του λυκόφωτος ο πόνος απλώνεται
κυρίαρχος,
η τιμωρία πλησιάζει ..
και το σκοτάδι μουγγρίζει
πάνω από τη φυλακισμένη ψυχή…
της χαμένης… Ατλαντίδας…

υγ η μουσική σήμερα ταιριάζει με τη διάθεση μου…
απόλυτα ήρεμη, απολαμβάνοντας
ένα καταπληκτικο κομμάτι…
oblivion του Astor Piazzolla
και ταξιδέψτε… στο απέραντο της θάλασσας