Mela della discordia... sweet nat...

- Prego… Che ore sono?
- I don’t speak Italian. I am sorry...
- Are you greek?
- Si, signor…
- But you said you don’t speak Italian…
- I don’t.. By the way… sono le due…
- OK… thanks. Are you alone? Would you like to join
me for a coffee?
- I expect a friend in a while, but I usually don’t
join strangers for coffee…


Τη καλλίστη…
Το μήλο είχε κατρακυλίσει με μαγικό τρόπο
μέσα στην αίθουσα. Ηταν χρυσό, πανέμορφο,
λαχταριστό. Το είδαν και το ζήλεψαν όλοι.
Κι έγραφε πάνω… «… στην ομορφότερη».
Η Εριδα ήταν εξαιρετικά θυμωμένη που δεν
είχε προσκληθεί.

Principia Discordia…

- I am Alessandro…
- I am Natalia…
- Nice to meet you Natalia...Now, we are not
strangers any more and we can have this
coffee…
- Please, have a seat… What brought you in our
beautiful country Alessandro?
- A movie…
- Oh! What are you doing for living?
- I am an actor… And you?
- I am a civil engineer…working in the energy
industry…
- Very interesting… beautiful and intelligent…
- Come on Alessandro…


Tο ήθελαν η κάθε μια για τον εαυτό της.
Ηταν έτοιμες να το διεκδικήσουν έστω και με
καλλιστεία. Θα του έταζαν πολλά.
Σε ποια θα το έδινε?
Η Εριδα τώρα γελούσε κρυφά. Ο Κήπος των
Εσπερίδων ήταν γεμάτος χρυσά μήλα.

- You have lovely eyes… do you know that?
- Yes, I ve got my grandmother’s eyes… dark,
but friendly. Are you playing in a movie filmed
in Greece?
- Yes, we are filming in the lake… a place called
Naiades…so lively, so romantic… Are you here
for work?
- Yes, for building a pipeline…
- Where do you stay Natalia?
- In this neoclassical building, the hotel round the corner…
- We stay there as well…
- Oh, my friend has just come. I have to leave you now…
- Shall I see you again?
- We might meet somewhere in the beautiful villages
of the lake… Who knows…
- I will expect you tomorrow evening, in Naiades… six
o’clock…
- Have a nice evening Alessandro…
- Ciao Natalia… I will wait… tomorrow…


Αυτός κράτησε το χρυσό μήλο στα χέρια του.
Είχε ακούσει τις υποσχέσεις.
Προχώρησε με σταθερά βήματα.
Ναι, ήθελε την ομορφότερη γυναίκα.
Σταμάτησε…
Απλωσε το χέρι του και της έδωσε το μήλο…

Υγ δεν ξερω ααααύριο πού θαμαι
αν σε ξεχάσω, αν σε θυμάμαι
δεν ξερω ααααύριο πού θαμαι
απόψε χάνομαι για σένα και φοβάααμαι…

τραγουδάρα… με το γιώργο μαζωνάκη…

the song is dedicated to a latin soul…
Among Donizetti’s “Lucia di Lammermoor”
and Morandi’s “Colours”,
Mazonakis was quite an interval… huh?