Sunday, April 11, 2010

τέταρτο βράδυ ( η βιολέτα…)




When in Rome, do as the Romans do…

Αυτό θα κάνω κι απόψε…
Είμαι από νωρίς στην Piazza di Spagna
και χαζεύω, καλωσορίζοντας τη νύχτα που
έρχεται πολλά υποσχόμενη…

Οποτε επισκέπτομαι τη Ρώμη,
δεν σταματάω να περπατάω και
να ονειρεύομαι… ξύπνια.

Αργήσατε! Ελάτε, ας ξεκινήσουμε…




Πάμε στη Vineria.
Θα πιούμε κάτι ελαφρύ και θα ψάξουμε
για καμία διασημότητα
Μετά στο Antico Caffe della Pace, κοντά στη
Piazza Navona. Ένα ζεστό μέρος με αντίκες
και ωραία ποτά, και ίσως στο μπαρ Societe
Lutece με καλούς DJs και φιλική ατμόσφαιρα.

Πιο αργά, στο Distillerie Clandestine,
με ντεκόρ 1930 και καταπληκτικά κοκτέηλς
από τους έμπειρους barmen.



Το ποτό μας σήμερα είναι negroni…

Ένα υπέροχο κοκτέηλ για στιγμές χαλάρωσης
και φοβερή ευχαρίστηση…
προσφέρει γεμάτη γεύση και απόλαυση.

Σε ποτήρι με πολύ πάγο, ρίχνουμε
ένα μέρος Gin κι από ένα μέρος
περίφημο Campari και Vermouth
Cinzano Rosso

Γαρνίρουμε με μια φέτα πορτοκάλι…



Λοιπόν, δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει ποτέ
τη θεία Κωμωδία του Δάντη…

Φοβερό βιβλίο
Να, κι ένα απόσπασμα από την Κόλαση…

ONE night, when half my life behind me lay,
I wandered from the straight lost path afar.
Through the great dark was no releasing way;
Above that dark was no relieving star.

If yet that terrored night I think or say,
As death's cold hands its fears resuming are.
Gladly the dreads I felt, too dire to tell,
The hopeless, pathless, lightless hours forgot,
I turn my tale to that which next befell,
When the dawn opened, and the night was not.

The hollowed blackness of that waste, God wot,
Shrank, thinned, and ceased.
A blinding splendour hot Flushed the great height
toward which my footsteps fell,
And though it kindled from the nether hell,
Or from the Star that all men leads, alike
It showed me where the great dawn-glories strike
The wide east, and the utmost peaks of snow.



Ξημερώνει… Ωρα για το αεροδρόμιο
Βγαίνω από το τελευταίο μπαρ.
Τρέχω με κομμένη την ανάσα, να φτάσω
γρήγορα στη Fontana di Trevi.
Βγάζω από την τσέπη μου ένα τυχαίο νόμισμα
και το πετάω με δύναμη στο νερό της πηγής.

Θέλω ο θρύλος να επαληθευθεί.
Θέλω να ξαναγυρίσω στη Ρώμη…

6 comments:

Ra Ma said...

Εκεί στο Λονδίνο πηγαίνοντας προς το σπίτι, ακούγονταν τζαζ ήχοι από ένα υπόγειο. Δεν άντεξα στον πειρασμό και μπήκα.

Έχασα το αεροπλάνο αλλά ήξερα πως θα βρισκόμασταν στο Long Island. Όταν έφτασα δεν σας βρήκα εκεί. Ένα μήνυμα στο κινητό με πληροφόρησε πως ήσασταν στο Guggenheim αλλά δεν υπήρχε πτήση εκείνη την ώρα.

Επιτέλους, σας πρόλαβα στη Ρώμη!
Ααα, πέταξα και εγώ ένα νόμισμα!

Καλημέρα!!!

panathinaeos said...

καλημερα στους ανθρωπους της νυχτας!

καλημερα στα πολυταλαντα κορασια και μειρακια που μας ταξιδευουν και μας πανε!

εκεινο το κορασιο με την καπελλαδουρα, τι ποτο επινε;

καλημερα στην γευση ζωης τρελλαμενης και μαγικης που μας ερχεται μεσα απο τα αρωματα του αλκοολ και τους καπνους των τσιγαρων μαζι με τα σανελ 5 και τα αλλα σχετικα

καλημερα στο θολο βλεμμα που ξημερωνοντας κυριακη εσβυσε και πηγε να βρει την περσεφονη για να την ανεβασει ακομη μια φορα

Ρούλα said...

έλααα Ναταλία,ας μείνουμε για άλλο ένα βράδυ στη Ρώμηηηη!Ούτε τον Αντριάνο Τσελεντάνο δεν είδααα!
Άσε που ο πιλότος ονειρεύεται ακόμη τη μαγική βραδιά που μας χάρισες!

Natalia said...

marc

τι πτήση να υπάρχει?
αφού το Long Island είναι δίπλα και ανατολικά στο Manhattan που είναι το μουσείο Guggenheim!

αλλά ξέχασα, εσύ πας πάντα με ελικόπτερο χαχαχα

υγ κάτι μου ήρθε στο κεφάλι... το νόμισμα σου ήταν?

σήμερα θα σε πάω κάπου που θα σου αρέσει...

Natalia said...

παναθήναιο

γεια σου και σένα συνταξιδιώτη!

τη Τζέσικα εννοείς? Πίνει ασφαλώς negroni, αφού είναι το κορίτσι του Campari...

όχι σανέλ νο 5, into the blue της Escada, modern and sensual... :)

υγ αυτό το θολό βλέμμα μήπως ξέρεις αν πήγε στην Κόλαση ή στον Παράδεισο? φοβάμαι να κοιτάξω στην αβυσσο...

Natalia said...

Ρούλα

κι εγώ θέλω, αλλά οι κανόνες του παιχνιδιού απαγορεύουν δυο βράδια στην ίδια πόλη... :)

το σημερινό ταξίδι θα είναι μακρινό, γι' αυτό πες στον πιλότο να κοιμηθεί μια δυο ωρίτσες...

υγ ο Αντριάνο ήταν στη Vineria και σε ζητούσε... κρίμα