παιχνίδια μυαλού...

Πέρασε τη μεγάλη σιδερένια πόρτα του κήπου…

Προχώρησε προς το κτίριο με αργά βήματα.
Ηταν σκοτάδι και μόνο το γεμάτο φεγγάρι
της έδινε την αίσθηση της ζωής…

Υπνωτισμένη ή όχι, υπάκουγε στην αιώνια δύναμη
του πεπρωμένου…

Στην είσοδο του κάστρου ένας τύπος τη σταμάτησε
ευγενικά.

-Εχετε ξεχάσει κάτι
- Τι εννοείτε?
- Τη μάσκα σας…
- Ω!

Σήκωσε το χέρι της και του έδειξε την ιδιαίτερη
βενετσιάνικη μάσκα…

- Φορέστε την τώρα.. οι κανόνες…

Εβαλε στο πρόσωπο της τη μάσκα. Ηταν λευκή
με ασημένια στράς… Μυστηριώδης…

Της άνοιξε την πόρτα και πέρασε στη μεγάλη σάλα…

Η αίθουσα είχε χαμηλό φωτισμό. Η μουσική άπλωνε
τον ηδονικό της ήχο και τη χαλάρωνε. Ηταν πολλά
άτομα, όλοι με παράξενες βενετσιάνικες
μάσκες…

- Βάζω στοίχημα ότι έρχεστε πρώτη φορά σε πάρτυ
της συντροφιάς μας…
- Πώς είστε τόσο σίγουρος?
- Θα θυμόμουν πολύ καλά αυτό το σώμα…

Γέλασε… Ο άνθρωπος είχε πράγματι θράσος…

Πήρε τη σαμπάνια που της πρόσφερε, την ήπιε
όλη μονορούφι, τον κοίταξε για ένα λεπτό,
του έδωσε πίσω το άδειο ποτήρι και
απομακρύνθηκε χαμογελώντας…

Κάποιος τη χαιρέτησε πιο πέρα, η μουσική

δυνάμωνε σιγά σιγά και τώρα ήταν πιο παράξενη,

ήπιε κι άλλη σαμπάνια, το φως ήταν πιο χαμηλό,

πιο μαγευτικό, πιο επικίνδυνο, οι άνθρωποι πιο

απόμακροι, η μουσική ολοένα και πιο ερεθιστική,

η ατμόσφαιρα όλο και πιο βαριά, η διάθεση της

όλο και πιο ανάλαφρη, κι άλλη σαμπάνια, κι άλλη

μουσική και δεκάδες βενετσιάνικες μάσκες…

Θα θυμόταν τίποτα αύριο?

Βερολίνο…
Μάιος 2014…
Πρόσκληση για πάρτυ…
Στις μεγάλες αίθουσες του κάστρου…