crossing the borders of fantasy in music …

Το κονσέρτο για βιολί του Jean Sibelius
σε ρε ύφεση, παιγμένο από τα
χρυσά χέρια του Λεωνίδα Καβάκου,
είναι ο ουρανός και η γη μαζί,
ο παράδεισος και η κόλαση,
ο θρήνος και η απόλαυση,
ο θάνατος και η ανάσα…

Αν δεν το έχεις ακούσει, έχεις χάσει…
Αν δεν το έχεις φυλάξει στην ψυχή σου,
δεν ξέρεις τι είναι ζωή…
Αν δεν έχεις κλείσει τα μάτια σου όταν
το απολαμβάνεις, δεν έχεις ιδέα τι είναι όνειρο…

Πίστεψε σ’ αυτό που σου φέρνει η ακοή σου,
είναι μοναδικό…

Μέρος πρώτο… Allegro moderato
Η πανδαισία ξεκινάει.
Πριν ακούσω αυτό το κονσέρτο, δεν πίστευα ότι
υπάρχει τέτοια απόλαυση στην ακρόαση
της μουσικής…

Θέλω να χαθώ, να εξαφανιστώ μέσα στις νότες
και να ταξιδέψω στη φύση, στην ομορφιά,
στη υπέροχη μελωδική στιγμή…

Είναι τόσο φανερή η παρουσία του Καβάκου,
όταν γλιστράει τα δάχτυλα από την
πρώτη στην εβδόμη, σε τόσο γρήγορο τέμπο…

Πρέπει οπωσδήποτε να ακούσεις το δεύτερο μέρος…
Adagio di molto…

Είναι η έξοδος από αυτό τον κόσμο,
η άνοδος στην κορυφή,
η πτώση στο άγνωστο κενό…

Στο απόλυτα καταπληκτικό μεσαίο τμήμα,
το βιολί παίζει ανιούσες οκτάβες,
με το φλάουτο να απαντάει ταυτόχρονα
με κατιούσες…

Ακολούθησε με σ’ αυτή τη μικρή αλλά θεσπέσια
διαδρομή, στο παντού και πουθενά.
Θέλω να με εμπιστευθείς

Όλα είναι τόσο καθαρά…
Η μουσική μου μιλάει με την πιο όμορφη φωνή της.
Θα έρθω, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς,
δεν έχω δύναμη ν’ αντισταθώ στην πρόκληση
του απόλυτου ήχου…

Το τρίτο μέρος…
Allegro ma non tanto…

Α! αυτό το εκπληκτικό τρίτο μέρος,
που αυθάδικα μου παρουσιάζεται σε όλη
την απίστευτα αθώα τελειότητα του…

Πασίγνωστο για την τεχνική δυσκολία του
και γνωστό σαν ένα από τα καλύτερα μέρη
κονσέρτου για βιολί…

Αδημονώ να κλέψω κάτι από την ανεμελιά
των ήχων, από τη λάμψη του βιολιού,
από την ευαισθησία του βιρτουόζου…

Θέλω να το ακούσω ξανά και ξανά…
Το είπα και στο προηγούμενο post,
πρώτη φορά συνθέτης έχει αγγίξει
αυτό που λες εσύ ψυχή,
αυτό που λέω εγώ επικίνδυνη φλόγα…

Πρώτη φορά νιώθω… σκίρτημα