life and death in music...

Πήρα στα χέρια μου την παρτιτούρα…
Ταυτόχρονα πάτησα το κουμπί στο CD player.

Μπροστά μου εμφανίστηκε το χειμερινό ηλιοστάσιο
της Σκανδιναυίας. Ατελείωτες νύχτες με
σκοτεινό ουρανό.

Απόμακρα συναισθήματα και ανηλεές πάθος
πάλευαν για να καταλάβουν τον Jean, που
αντιστεκόταν στη δίνη τους.

Μόνος, αυτός και η φύση, προσπαθούσε να
αντισταθεί στη μοίρα και μαζί στην παθιασμένη
μουσική του νέο-ρομαντισμού.

Η τετάρτη συμφωνία του είναι το τέλειο δείγμα
στωικότητας και καλά κρυμμένης δύναμης
ψυχής…


Η μουσική αρχίζει εκεί που τελειώνουν οι λέξεις…
Γι αυτό γράφω μουσική…

Κάθε νότα πρέπει να ζήσει…

Το πλαίσιο της συμφωνίας πρέπει να είναι εξαιρετικά
δυνατό, ώστε να με παρασύρει να το ακολουθήσω,
χωρίς να επηρεάζομαι από τίποτα γύρω μου

Κατάφερα να απελευθερώσω αυτή τη συμφωνία,
από κάθε τύπο και επισημότητα.

Θέλω να πλησιάσω τον άνθρωπο…
θέλω να αγγίξω τη φύση…

Ποτέ δεν είχα πιστέψει στην μετεμψύχωση
ή σε παρόμοιες ιστορίες, μέχρι τώρα…

Μέχρι πριν λίγες μέρες, που άκουσα την τετάρτη
συμφωνία του.

Ενιωσα ένα ολόκληρο νέο κόσμο να κατακλύζει
τους νευρώνες του εγκεφάλου μου και να εισχωρεί
στο νευρικό μου σύστημα μέσω των πολύπλοκων
διασυνδέσεων τους…

Κι άφησα το προιόν της γνώσης του να εισέλθει
στα κύτταρα μου…

Μόνο τότε κατάλαβα ότι είχα ήδη προσβληθεί
από την μοναδικότητα του…


Λατρεύω τη φύση.
Η σχέση μου μαζί της είναι απόλυτη και
αποκλειστική. Εχω ψύχωση με τα πτηνά,
ιδιαίτερα τους κύκνους και τις αγριόχηνες…

Σήμερα είδα 16 κύκνους.
Καταπληκτική εμπειρία!
Πέταξαν από πάνω μου και μετά εξαφανίστηκαν
προς τον ήλιο, σαν μια λευκή αλυσίδα…

Τι παράξενος ήταν ο ήχος τους…

Εμοιαζε φοβερά με τρομπέτα ή ίσως και σαξόφωνο.

Χαμηλό ρεφραίν…
τόσο όμοιο με τις κραυγές της ζωής, τον πόνο
που απλώνεται, τα μυστικά της ύπαρξης μας…

πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος…
δεν μου αρέσει να τον μετράω...

Με τις πρώτες νότες πέρασα σε ένα άλλο κόσμο…
κενό… σκοτεινό… παγωμένο…

Περπατούσα από διάδρομο σε διάδρομο, όπου
το περιβάλλον γινόταν ολοένα και πιο παγωμένο…
κι αυτό κατά περίεργο τρόπο με ενθουσίαζε…

Δεν υπήρχε ίχνος φόβου…
παρά μόνο ενδιαφέρον, έλξη και έμπνευση

Και άκουγα τη μουσική του, απολάμβανα, ζούσα…


Σ’ αυτή τη συμφωνία όλα ήταν στη σωστή θέση.
Δεν υπήρχε ούτε μια νότα που θα έπρεπε να
αλλάξω ή να συμπληρώσω. Αισθάνομαι πλήρη
ικανοποίηση. Κυρίως γιατί αυτή η συμφωνία,
αντιπροσωπεύει τον ίδιο μου τον εαυτό,
αγγίζοντας τα πιο σημαντικά κομμάτια
του «είναι» μου…

Γράφω το έργο ασταμάτητα…

Χρησιμοποιώ παύσεις τριών μέτρων…
Το «διάβολο στη μουσική» όπως τις λένε…
Με αυτές θα δείξω σε όλους την αμηχανία μου,
τη διάθεση μου, την ίδια μου την ψυχή…

Και η τετάρτη συμφωνία μου έχει πολλές
τέτοιες παύσεις… που μειώνουν συνεχώς
την ένταση και προσκαλούν στο ταξίδι...

Η συμφωνία νο 4 σε λα ύφεση του Jean Sibelius
είναι μια κατάθεση ψυχής…
Είναι η μετάβαση σε ένα άλλο διαφορετικό
κόσμο, και γίνεται αργά… σκοτεινά…
αλλά υπέροχα…
Οι έννοιες της ζωής και του θανάτου συνυπάρχουν
και στα τέσσερα μέρη της συμφωνίας,
μέσα από τα οποία προσπαθούμε να
ανακαλύψουμε το νόημα της ύπαρξης μας…
τη χαμένη μας αθωότητα…

Καταπληκτική, μοναδική δημιουργία…

υγ δυο φανταστικοί μονόλογοι
που τους χωρίζει και τους ενώνει ο χρόνος…
στα γκρι ο Jean Sibelius
στα μωβ η ναταλία…