fourth symphony (night flight...)

Έρως ανίκατε μάχαν,
Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις…

He was playing the sax with a remarkable passion....
He was considered as the most erotic saxophone
player in the city...

He was handsome, adventurous, talented
but he had a disadvantage...
He liked the dark side of music…
whatever this could mean in one mans’ soul…

One day he thought he could play differently
and search for love in abyss..

ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις

Την θυμόταν πολύ ζωντανά…
Ήταν η προσωποποίηση της απόλυτης ερωτικής
εικόνας…
Πρόσωπο, μάτια, στήθος, σώμα, ψυχή, μυαλό…

Μάτια βαθιά γαλάζια σαν το ήρεμο κύμα που σκάει
αργά στην ακρογιαλιά, μάγουλα ίδια με τον ανθό
από κολοκυθοκορφάδες, που ολόφρεσκοι περιμένουν
κάποιο χέρι να τους αγγίξει, δέρμα απαλό σαν μετάξι,
χαμόγελο φωτεινό σαν τον πρώτο ανοιξιάτικο ήλιο…

Πού να ήταν τώρα ο έρωτας?
Πού άραγε?

φοιτάς δ' υπερπόντιος εν τ' αγρονόμοις αυλαίς…

Της άρεσε να αγναντεύει τη θάλασσα…
Περπατούσε στην απόκρυμνη ακτή κι έβλεπε
συχνά τα γεράκια να τσακίζονται στα βράχια.

Νοσταλγούσε αυτόν τον ένα…
Ψυχανεμιζόταν συχνά ότι ήταν κάπου εκεί κοντά…
στη θάλασσα, στον ουρανό, στον ορίζοντα…

Τον ένιωθε γύρω της τον έρωτα…
Να σπαρταράει σαν το ψάρι στη στεριά…

Παράξενο…μόλις τον είχε χάσει…
ή μήπως τον περίμενε?

καί σ' ούτ' αθανάτων φύξιμος ουδείς
ούθ' αμερίων σέ γ' ανθρώπων…

Εβαζε κάθε βράδυ το μορμολύκειο στη μετώπη
του σπιτιού…
Ηθελε απελπισμένα να ξορκίσει τον έρωτα,
να τον φοβίσει, να τον διώξει μακριά…

Σκοτεινός, αδάμαστος, ήρθε σαν πυρωμένη φωτιά
ένα βράδυ, κι από τότε την επισκεπτόταν κάθε
νύχτα, για καιρό…
άλλοτε με την ιωνική μορφή του,
άλλοτε με την άγρια δωρική του

Αυτός ήταν ο πολεμιστής κι αυτή
η γυναίκα με την άφθαρτη ομορφιά…

Ο δ' έχων μέμηνεν.

Ήθελε να τον τρελάνει…

Να την ερωτευθεί όπως ο Πάρις την Ελένη,
ο Περικλής την Ασπασία…

Γνώριζε το πάθος του για το φαγητό.
Και οι λαλαγγίδες ήταν ό,τι πιο δελεαστικό,
ερωτικό, νόστιμο, θα τη βοηθούσε να πετύχει
το σκοπό της…

Δεν είχε παρά να βάλει όλη την τέχνη της
στη συνταγή και στο τέλος να χρησιμοποιήσει
μέλι από τα άνθη που ευωδιάζουν μυστικά
στις πλαγιές του Ταυγέτου…

Σύ καί δικαίων αδίκους φρένας παρασπάς επί λώβα,
σύ καί τόδε νείκος ανδρών ξύναιμον έχεις ταράξας·

Ήταν αφόρητο το μαρτύριο και βασανιστικές
οι σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του…

Έμοιαζαν με αλυκτοπέδη που κάθε λεπτό τον

έσφιγγε και πιο πολύ, τον έθλιβε, τον

μελαγχολούσε…

Αισθανόταν δέσμιος του πάθους του, θύμα του
ερωτικού παιχνιδιού που ο ίδιος επέλεξε

να παίξει…

Έρμαιο των αισθήσεων στο δύσβατο μονοπάτι
του αχόρταγου έρωτα του…

Και ήταν μόνο η αρχή…

νικά δ' εναργής βλεφάρων ίμερος ευλέκτρου

νύμφας, τών μεγάλων πάρεδρος εν αρχαίς θεσμών.

He was lying on the sofa, feeling quite relaxed...

She could not realize if it was something

instantaneous or something eternal...

He felt his blood flow going backwards

She knew that she was undergoing a state
of regurgitation…

He could hear the orchestra of passionate music,
she could feel her libido entering a dark session

It was like waiting for the big sense...

She thought of him…
He thought of her…

υγ 'Αμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα…

5η και τελευταία λέξη…
μέσα σε 48 ώρες…
δεν με νοιάζει να είναι δύσκολη…
μόνο μια χάρη…
να είναι ατμοσφαιρική…