Tuesday, June 22, 2010

a midsummer’s solstice dream...

Σήμερα κατέβαινα τη Συγγρού…
Κουρασμένη, μετά από μια εξαντλητική
ημέρα στο γραφείο…

Απέναντι μου η θάλασσα του Σαρωνικού
και ο μοναδικός Αττικός ουρανός,
έτοιμος να υποδεχθεί μια ακόμη δύση…

«Μα απόψε δεν θα είναι μια συνηθισμένη δύση…»
σκέφτηκα ξαφνικά
«Απόψε ο ήλιος θα παίξει ατέλειωτα παιχνίδια
με τη γη… Θα τον πλησιάσει με λατρεία,
όπως ο άνθρωπος τη ζωή, το συναίσθημα
την ψυχή…»



Solstice...
Μου αρέσει τόσο αυτή η λέξη…
Ηχεί εξαιρετικά όμορφα στ’ αυτιά μου και
ταυτόχρονα προσφέρει απίστευτη ευχαρίστηση
στο νου…

Ισως γιατί το θερινό ηλιοστάσιο είναι η μέρα
και η νύχτα που με μαγεύουν από παιδί…

Solstice...
Είναι μια μόνο στιγμή στο χρόνο, αλλά νομίζω
ότι διαρκεί αιώνια

Εκεί στην φανταστική γραμμή πέρα από τον
Τροπικό του Καρκίνου, με τον ήλιο να
ανταγωνίζεται τον αστερισμό, προβάλλει η μορφή
της Αναίς Νιν…

και δίνει στο θερινό ηλιοστάσιο την υπέροχη
διαφορετικότητα…

I love summer solstice...



10 comments:

negentropist said...

To παρακάτω video σε καμμία περίπτωση δεν ανταγωνίζεται τη δική σου "ποιητική" έκφραση :)

Εποχές και θερινό ηλιοστάσιο


:)

Ra Ma said...

Κατάφερες να κάνεις την "λόξωση της εκλειπτικής" ...όνειρο.

Πολλές καλημέρες!!!

Natalia said...

negentropist

ναι, θερινό ηλιοστάσιο μετά στίχων και ασμάτων!

πολυ καλό το video...

Natalia said...

marc

προσπαθώ...

έχασα κάτι δευτερόλεπτα αλλά το ηλιοστάσιο το ονειρεύτηκα... :)

καλησπέρες...

Ρούλα said...

Η Αναίς Νιν με το Μίλλερ στον τροπικό του Καρκίνου...μα τι ρομαντική έκφραση για το ηλιοστάσιο!!!!
καληνύχτα Ναταλία

Natalia said...

το βρήκες άτακτο κορίτσι...

Αναίς... Αναίς...

στον τροπικο των Παρισίων χαχαχα

panathinaeos said...

ειναι σα να εξορκιζει η μερα τη νυχτα και να την προκαλει να αποβαλει το μυστηριο της να την απογυμνωνει απο τα θελγητρα του σκοτους και τις σκιες ...
και η νυχτα να αντιστεκεται και να διεκδικει το δικαιωμα της να παραμενει νυχτα, με τα οσα κρυβει και σκεπαζει με τα ανομολογητα παθη και τις ορμες που μονο το σκοτος καλλιεργει και προαγει ...
ειναι μια διαμαχη μη ολοκληρωθεισα αφου δεν υπαρχει νικητης, αφου και οι δυο μονομαχοι συνεχιζουν να υπαρχουν ...
και το μονο που απομενει ειναι η αναμνηση, η φευγαλεα αισθηση μιας νικης που δεν ηλθε ποτε, ενος θανατου που λοξοδρομησε και μας αφησε να ζησουμε ...
κατοπιν τουτου, εφιδρωμενοι και ασθμαινοντες παραδινομαστε στην Αναιδα δια τα περαιτερω ...
γεια σου ναταλια με τα ωραια σου!

ΝΑΪΑΔΑ said...

και ηταν οντως μια μοναδικη υπεροχη δυση...!
μια μερα απο εκεινες που οταν ξερεις να τις προσεξεις καταλαβαινεις την διαφορετικοτητα τους...

φιλια σου νεραιδενια κοριτσακι!!!

Natalia said...

παναθήναιε

η παράδοση άνευ όρων στην Αναίδα για τα περαιτέρω δείχνει ότι η νύχτα είναι η αδιαφιλονίκητη νικήτρια, και τα ανομολόγητα πάθη θα συνεχίσουν να παραμένουν υπό την σκέπη της...

γεια σου και σενα με τα ακομα πιο ωραία σου χαχαχα

Natalia said...

ναιάδα

οι νεράιδες πάντα ομορφαίνουν μια τέτοια μοναδική δύση θερινού ηλιοστασίου :)

φιλιά και σε σένα