a midsummer’s solstice dream...

Σήμερα κατέβαινα τη Συγγρού…
Κουρασμένη, μετά από μια εξαντλητική
ημέρα στο γραφείο…

Απέναντι μου η θάλασσα του Σαρωνικού
και ο μοναδικός Αττικός ουρανός,
έτοιμος να υποδεχθεί μια ακόμη δύση…

«Μα απόψε δεν θα είναι μια συνηθισμένη δύση…»
σκέφτηκα ξαφνικά
«Απόψε ο ήλιος θα παίξει ατέλειωτα παιχνίδια
με τη γη… Θα τον πλησιάσει με λατρεία,
όπως ο άνθρωπος τη ζωή, το συναίσθημα
την ψυχή…»

Solstice...
Μου αρέσει τόσο αυτή η λέξη…
Ηχεί εξαιρετικά όμορφα στ’ αυτιά μου και
ταυτόχρονα προσφέρει απίστευτη ευχαρίστηση
στο νου…

Ισως γιατί το θερινό ηλιοστάσιο είναι η μέρα
και η νύχτα που με μαγεύουν από παιδί…

Solstice...
Είναι μια μόνο στιγμή στο χρόνο, αλλά νομίζω
ότι διαρκεί αιώνια

Εκεί στην φανταστική γραμμή πέρα από τον
Τροπικό του Καρκίνου, με τον ήλιο να
ανταγωνίζεται τον αστερισμό, προβάλλει η μορφή
της Αναίς Νιν…

και δίνει στο θερινό ηλιοστάσιο την υπέροχη
διαφορετικότητα…

I love summer solstice...