a hot summer (despoinarion’s love…)

«Πιο νότια δεν γίνεται…»

σκέφτηκα, καθώς έβλεπα πια το απέραντο
γαλάζιο να απλώνεται στον ορίζοντα…

Ο ταξιδιώτης των ονείρων το είχε πει καθαρά
« Σ’ αυτό το νησί πρώτα σε μαγεύουν οι
μυρωδιές και μετά τα μάτια αγκαλιάζουν
το τοπίο…»

Αναπνέω… και παίρνω μέσα μου
θυμάρι και πεύκο,
ρίγανη και μαστίχα…

Περπατάω βιαστικά… θέλω να βρω πρόσβαση
στη θάλασσα, έχω σήμερα διάθεση να γνωρίσω
τον Ποσειδώνα και τις θυγατέρες του…

Κατηφορίζω από τη Βίγλα, μέσα από σχοίνους
και βάτους, με καταπληκτική θέα στο Βενέτικο
και τις απότομες ακτές.

Νομίζω ότι ο ουρανός θα αγγίξει σε λίγο
τη γη και με μιας θα εξαφανιστεί κάθε τι
άσχημο στον κόσμο και θα μείνει μονάχα
αυτό το όνειρο που απλώνεται μπροστά μου…

Και τότε ανάμεσα από το μονοπάτι τη βλέπω…
Είναι μικρή, αρκετά μικρή παραλία, μα φαίνεται
τόσο γραφική…

Τώρα τρέχω, τρέχω γρήγορα…
Φθάνω και ξαπλώνω αμέσως στη χοντρή, καυτή
άμμο. Νιώθω τον ήλιο να παίζει μαζί μου, να
καίει το σώμα μου…

Ηρεμώ, χαλαρώνω, ζω…
Ένα κυματάκι φέρνει το νερό στα πόδια μου
και με χαιδεύει…

Παρασύρομαι… πέφτω στην αγκαλιά της θάλασσας
και ξεχνάω τα εγκόσμια.
Τρείς το μεσημέρι…
στα Βρουλίδια της Χίου…
Ο ήλιος δυνατός, τα βότσαλα μικρά και
κατάλευκα, τα χρώματα τόσο υπέροχα γαλάζια…

Δεν είμαι, αλλά νιώθω μόνη…
απόλυτα μόνη, απολαμβάνοντας την ηδονή
της στιγμής, σ’ ένα μοναδικό τοπίο, με παγωμένα,
σμαραγδένια νερά, που σου κόβουν την ανάσα…