l’ estro armonico...

Η μουσική είναι η απόλυτη δύναμη,
είναι το όνειρο που με παρασύρει σε
ένα κόσμο απαράμιλλα γοητευτικό,
είναι η ίδια η ψυχή μου…

Ακούγοντας αυτό το κονσέρτο του Antonio Vivaldi,
καταλαβαίνω ότι οι αισθήσεις μου δεν υπακούουν
πια σε μένα, αλλά απομακρύνονται…

Κι εγώ ακούσια ή εκούσια εισδύω στα άδυτα της
απόλαυσης… οι αντιστάσεις παύουν να υπάρχουν…
και ναι, παραδέχομαι την αδυναμία μου…

Έλα…

άνοιξε για μένα αυτή τη μικρή πόρτα μπροστά…
μη φοβάσαι…
από την άλλη πλευρά υπάρχουν μόνο
οι ψίθυροι του αγνώστου…

Μπορείς να αγγίξεις όποια νότα θέλεις,
να ανασάνεις στο Allegro, το Presto ή το Largo,
να νιώσεις για λίγο τι σημαίνει αιωνιότητα…

Έλα…

Η μαγεία του ήχου, η ευωδιά της νύχτας,
η μοναδική παρουσία της τελειότητας
μας περιμένουν…

Η στιγμή…

Το σύννεφο που αποχαιρετά τον ουρανό…
το άρωμα που ξεχνάει να αγκαλιάσει το ρόδο…
η νύχτα που διώχνει το φεγγάρι απ’ την ποδιά της…
η λάμψη που αρνείται να αγγίξει το όνειρο…
το συναίσθημα μου,
που χάνεται στην ορμή των αιώνων…

υγ The Red Priest...
ίσως ο καλύτερος εκπρόσωπος της μπαρόκ μουσικής…
δεν ήξερα ότι θα μου άρεσε τόσο…

Itzhak Perlman ή Yehudi Menuhin?
δεν ξέρω ποιόν να διαλέξω…
τι λέτε?