Wednesday, November 03, 2010

lost in the forest of loneliness...


Είναι απ’ αυτές τις στιγμές που δεν ξέρω αν είναι
φαντασία ή πραγματικότητα… δεν μπορώ να
καθορίσω τι είναι όνειρο και τι αληθινό συμβάν…



Σε γνωρίζω…
Θα μπορούσα να σε ξεχωρίσω ανάμεσα σε
χιλιάδες…

Σε συνάντησα για πρώτη φορά στο δάσος της
Μοναξιάς, ένα δειλινό στα τέλη του Οκτώβρη,
καθώς έβλεπα μαγεμένη τα νερά της λίμνης να
αλλάζουν χρώματα διακριτικά…
Από μπλε του ψύχους σε πορτοκαλί της
μελαγχολίας κι από κόκκινο της απόλαυσης
σε μαύρο της απόλυτης ηρεμίας…

Τα τελευταία σπουργίτια αποχαιρετούσαν
κουρασμένα τη μέρα κι αποσύρονταν στα
κλαδιά…

Εβλεπα μόνο σκιές που λεπτό με λεπτό
γίνονταν θεόρατες και πιο σκοτεινές.

Πού και πού το μάτι μου τραβούσε το χλωμό φως
μιας πυγολαμπίδας που χρύσιζε το μαύρο νερό
της λίμνης…


Δεν ξέρω γιατί απομακρύνθηκα τόσο… ίσως γιατί
το ένστικτο μου με προειδοποίησε για μια νέα
περιπέτεια…
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν προετοιμασμένη για
το τι θα ακολουθούσε. Το χρώμα της ψυχρής και
σταθερής νύχτας ήρθε ξαφνικά και πάγωσα
στη σκέψη μιας άγριας βραδιάς στο δάσος…

Όμως δεν κουνήθηκα. Η ιδέα μιας ακαθόριστης
παρουσίας, με καθήλωνε…



Ξαφνικά άγγιξες τον ώμο μου πολύ ελαφρά…
Εμφανίστηκες μέσα στο σκοτάδι και ψιθύρισες
κάτι…

Το άκουσαν τα πανύψηλα δένδρα κι έσκυψαν το
ένα προς τη μεριά του άλλου…

Μου είπες...

«Φαίνεσαι ανήσυχη, νεράιδα του Δάσους της
Μοναξιάς. Δείχνεις να απολαμβάνεις τη
μοναχικότητα, αλλά ξέρω ότι τη φοβάσαι. Γνωρίζω
κάθε μικρή πέτρα αυτού του Δάσους… Και ξέρω
ότι πίσω από κάθε σκιά αντιλαμβάνεσαι ένα
Φόβο…»

Στην αρχή το θεώρησα εισβολή σε μια προσωπική
μου στιγμή, αλλά σιγά σιγά μου άρεσες…
Ηρέμησα και σε άκουσα…

«Θα σου φέρω τις δελεαστικές μυρωδιές από τα
άγρια λουλούδια… το άρωμα της βροχής και του
πεύκου… Θα σου φέρω τον ήχο του αηδονιού να
χαιδέψει τ’ αυτιά σου… Θα σε τραβήξω κοντά
στον ήχο της βροντής που αγκαλιάζει το δάσος και
θα παρασύρω δίπλα σου τα φύλλα της βελανιδιάς,
για να απολαύσεις το υπέροχο θρόισμα τους…
Θα μείνεις μαζί μου?»

Εκλεισα τα μάτια μου…

Ήταν ωραίο να είμαι δίπλα σου,
να αναπνέω τη ζωή…

Από εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι σε είχα
ξεχωρίσει…
Και είχα καταλάβει ότι στο Δάσος δεν υπάρχει
μοναξιά… αφού θα σε έχω συντροφιά μου…



υγ για απόψε θέλω να χαθώ μέσα στην
άβυσσο της μουσικής…
θέλω να ταξιδέψω παρέα με έναν θησαυρό
των κλασσικών ήχων… θέλω κι εσείς να
ακούσετε μαζί μου τα μικρά αριστουργήματα
του Franz Schubert... κι αφήστε τον εαυτό σας
να χαθεί στο Δάσος της Μοναξιάς…

6 comments:

προφήτηs said...

τελικά πιστεύεις στις νεράιδες; μύθος ή πραγματικότητα;

Ρούλα said...

Ό,τι χρειαζόμουν Ναταλία αυτή την ώρα και αυτή τη μέρα! mille merci!
φιλάκια Ναταλία και όνειρα γλυκά!

ΝΑΪΑΔΑ said...

υπεροχο το κειμενο σου...
λατρευω παντα τις μουσικες σου επιλογες!

χαμενη στο δασος της μοναξιας κι εγω...
μια φιλη προχτες μου ειπε:σαν πολλες νεραιδες διχως παραμυθια δεν γιναμε...;

τι να φταιει αραγε...;

φιλια σου νεραιδενια κοριτσι!!!

Natalia said...

προφήτη

δεν πιστεύω... γιατί... εδώ μέσα είμαι νεράιδα χαχαχα

ps "do not ask questions of fairy tales..."

Natalia said...

Ρούλα

χαρά μας να σας εξυπηρετούμε :)
μπορείτε να μείνετε στο δάσος όσο θέλετε... και να θαυμάσετε τη λίμνη

φιλάκια και σε σένα

Natalia said...

Ναιάδα

ευχαριστώ

πές στη φίλη...
"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again..."

αυτό φταίει μόνο...

φιλιά κι από δω