Tuesday, November 30, 2010

the magic number 5...

Είναι ένα βροχερό απόγευμα…

Βγαίνω από το βαγόνι και ανεβαίνω τις σκάλες
του μετρό….
Marble Arch...

Αντικρίζοντας το Hyde Park απέναντι μου, νιώθω
τις πρώτες σταγόνες στο πρόσωπο μου…
Το βλέμμα μου στρέφεται στην Park Lane και τα
φώτα θαμπώνουν τα μάτια μου…

Από μακριά βλέπω το Dorchester και θυμάμαι
κάποια μοναδική παραμονή Χριστουγέννων στο
Promenade bar, να ξεφωνίζουμε τα Τρίγωνα
Κάλαντα δίπλα στο παλιό πιάνο, ενώ αργότερα
να διαλύουμε το σύμπαν με το Zorba’s συρτάκι…

Χαμογελάω και αρχίζω να κατηφορίζω την Oxford
Street. Περνάω το Cumberland και το μικρό
καπνοπωλείο που πάντα παίρνω τα πούρα του
μπαμπά, λίγο πριν γυρίσω στην Αθήνα… Αυτό
το μαγαζάκι με εντυπωσιάζει. Κάθομαι ώρες και
χαζεύω όλα τα brands της Αβάνας.
Η απόλυτη συλλογή…

Τώρα βρέχει πιο δυνατά…

Τρέχω, προσπερνώντας τα μαγαζιά, που όλα είναι
φωτισμένα εορταστικά.

Και σε λίγο σταματάω στον προορισμό μου…
London Selfridges...
Τεράστιο, μεγαλειώδες, αρχοντικό, θρύλος…
Αδυναμία μου οι βιτρίνες του…



Μπαίνω βιαστικά και κατευθύνομαι στο τμήμα με
τις σοκολάτες…

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα.
Απόγευμα, στις 30 Νοεμβρίου…
Έρχομαι πάλι εδώ, κάνω τις ίδιες κινήσεις…

Πλησιάζω και παίρνω το κουτάκι με το
χριστουγεννιάτικο δένδρο το Lindor Swarovski,
με τις μικρές σοκολάτες που λιώνουν στο στόμα…

Πιο δίπλα βλέπω τα μπισκότα 12 days of Christmas
της St Kews. Τρελαίνομαι να τα βλέπω. Άσε αυτή
η γεύση τους, βουτύρου, καρύδας, μαύρης
σοκολάτας…

Πάντα παίρνω αυτά τα 2 κουτάκια… πάντα…

Μετά επιστρέφω στο τμήμα με τα αρώματα…
Στέκομαι μπροστά στο αγαπημένο άρωμα…
Η απόλυτη αίσθηση της θηλυκότητας, του
ρομαντισμού, του στυλ. Είναι το σύμβολο της
αιώνιας ομορφιάς. Με βάση τις αλδείδες, έχει
σύνθεση από περγαμόντο, λεμόνι, γιασεμί, ρόδο,
ίριδα, λίλυς…

Σανέλ 5…




Ναι, είναι η ευωδιά του νερού, τα μεσάνυχτα,
μακριά στις παγωμένες λίμνες και τα ποτάμια,
όταν τα αγγίζει ο αέρας…

Από τα μεγάφωνα του καταστήματος ακούγεται
μουσική… με μαγεύει, με κυριεύει…

Σονάτα no 5 του Μπαχ, για βιολί και κλαβεσίνο…
Πώς είναι δυνατόν να γράφονται τέτοια
αριστουργήματα?

Θέλω να απλώσω το χέρι μου να πάρω ένα μικρό
μπουκάλι, αλλά δεν μπορώ…

Κλείνω τα μάτια μου…
Ακούω τη θεσπέσια μουσική…
Μυρίζω το υπέροχο άρωμα…
Γεύομαι την τέλεια σοκολάτα…

Και θυμάμαι…




9 comments:

Anonymous said...

ANGEL:

Μέσα από όμορφες αναμνήσεις, περιπλανήσεις αξέχαστες,
κατάφερες και από τις πέντε μου αισθήσεις να με ταξιδέψεις στις αντανακλάσεις του νου μου.
Ξέρεις όμως τι έπαθα???
Δεν ονειρευόμουν...

Natalia said...

Angel... Angel

έφτασες πολύ κοντά στη σκέψη μου...

όμως το μαγικό νούμερο 5 των αισθήσεων δεν πιάνεται... η μία μου ξεφεύγει σ' αυτό το ταξίδι...
σίγουρα θα βρεις ποιά...

υγ ναι, ο καθένας κάτι βρίσκει από τον εαυτό του σε τέτοιες περιπλανήσεις...

καλημέρα

Anonymous said...

ANGEL:
Αφού κατάφερα και έφτασα κοντά είναι καλό σημάδι ναταλία μου:)!
Όμως,πάντα κάτι λείπει...πάντα..
αλλά, δεν παύει να μας οδηγεί στο όνειρο..στην τελειότητα...
Ακόμη και αν δεν το'πιάσεις'πρόσκερα,
η ανάγκη γίνεται καημός και ο καημός θα γίνει πόνος.
Έτσι έγινε...
Καληνύχτα..

Ρούλα said...

Σε τέτοιες περιπλανήσεις αισθητή η απουσία της αφής! Έστω κι έτσι όμως το ταξίδι είναι μαγικό!
όνειρα γλυκά και ευωδιαστά Ναταλία!

Natalia said...

Angel

όταν θέλω κάτι, το θέλω να το γευθώ και με τις 5 αισθήσεις...

δυστυχώς τα Χριστουγεννιάτικα Κορνουαλέζικα μπισκότα St Kew σε σακούλα του Selfridges δεν μπορώ να τα κρατήσω στα χέρια μου... αυτή τη στιγμή

πόνος? όχι...
απλά ίσως απογοήτευση

καλησπέρα

Natalia said...

γεια σου Ρούλα...

ναι, η αφή ειναι...
δεν ξέρεις όμως, μπορεί προχθες να βρέθηκα για κάποιες ώρες στο Λονδίνο και να μην πρόλαβα να πάω στου Selfridges... χαχαχα

όνειρα γλυκά και σε σένα, έστω και μετά από 24 ώρες από τη δική σου ευχή...

προφήτηs said...

το πέντε ήταν το νούμερο των παιδικών μου χρόνω, το πρωί ζήταγα να μην εμφανιστεί ποτέ, κ κάποια μεσημέρια να έρθει όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να επιστρέψω στο σπίτι... τελικά ποτέ δε μου έκανε το χατίρι... ελπίζω σε σένα να φέρει τύχη..

καλό βράδυ

Natalia said...

ποτέ δεν γίνεται αυτό που επιθυμούμε... τουλάχιστον εγώ δεν πιστεύω σε αυτό...

το 5 είναι μαγικό, αλλά τίποτε παραπάνω...

όνειρα γλυκά

negentropist said...

Memories .. like the corners of our minds ...

Barbra Streisand - The Way We Were

Δεν είσαι μόνη .. συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες .. σε μένα πάντως ανελλιπώς .. to say the least!

:)