Νυχτερινά

Το ταξίδι σου στο άγνωστο,
μέσα από την καταιγίδα των μαύρων μου ματιών,
δεν είναι εύκολο,
κρύβει όμως περιπέτειες

Άλλοτε παιχνιδιάρικα,
κι άλλοτε μελαγχολικά,
παίζουν πάντα με την έκπληξη
και παρασύρουν στο όνειρο

Μαύρα μαλλιά καλύπτουν
απαλά τους ώμους μου
και το λευκό πρόσωπο μου
τραβάει την προσοχή σου
από μακριά

Σε μένα δεν ταιριάζουν
τα πλουμιστά φορέματα,
με κεντημένες πολύτιμες πέτρες
Λεπτό μεταξωτό ύφασμα
αγκαλιάζει το σώμα μου

Α! πόσο θα μου άρεσε
να κλέψεις κι απόψε τον ουρανό για χάρη μου
και να τον απλώσεις
στα πόδια μου
Να μαζέψεις όλα τα αγριολούλουδα των βουνών
και να μου τα προσφέρεις
Να γράψεις κι ένα ποίημα
για την παρορμητική ύπαρξη μου

Ίσως ξέρω πως θα το κάνεις!

Μεσάνυχτα
Και δίπλα στα βήματα μου
ποτάμι ασημένιο

Γη, ουρανός, φεγγάρι ολόγιομο
κι η θάλασσα να με καλεί

Κι αυτό το έναστρο αριστούργημα
σε απόλυτη γαλήνη,
με λάμψεις από οράματα σε γαλαξίες πύρινους,
κρατάει συντροφιά στο διάβα

Να ακολουθήσω το ποτάμι θέλω,
να σκαρφαλώσω στο φεγγάρι,
ν’ αγγίξω το έναστρο

Να περπατώ αέναα στο δρόμο τούτο,
ας ήτανε

Κι αν πάλι αδύνατο
να γίνει αυτό,

θα κλέψω κάτι από τον πίνακα,
να το έχω φυλαχτό

Ας είναι μόνο το ασημένιο