Silent enigma

Έρπουσα λύπη το αίμα καταπίνει,
σώματα γλύφει και τη ζωντάνια σβήνει
Με παρασύρει σε ολέθρια παγίδα
Πασχίζω για ανάσα μα δίχως ελπίδα

Ρέκβιεμ Φωτιά, που την αγνότητα καίει
Κόλαση, που ζωή αφαιρεί και προσφέρει μαρτύριο
Ψυχές μολυσμένες με δηλητήριο
Δάκρυ που δε στέρεψε, αλλά ακόμα ρέει

Μα ξάφνου ψίθυροι ζωής ακούγονται στο φως και στο σκοτάδι
και του όνειρου τα μυστικά σ’ αγγίζουνε σα χάδι
Διστακτικά τα βήματα μου και αθώα
Μια κοσμική αέναη δύναμη θα με κρατήσει σώα

Ποτέ ας μη τελειώσει αυτή η παράσταση
Δεν θέλω να είναι η τελευταία
Αλλά ακόμα κι αν κάποτε πέσει η αυλαία,
εμείς θα βρεθούμε σε μια άλλη διάσταση

Σε καρτερώ
Ψάχνω για το άρωμα σου
μέσα στα φύλλα ενός νυχτολούλουδου
Γράφω τη μορφή σου
στην ίριδα των ματιών μου

Αγγίζω τα δάχτυλα
που κάποτε με έκαψαν

Φρικτή εικόνα εγώ
Σε μια ατέλειωτη προσμονή
Μιας δύσης - απόλαυσης
Για μια λέξη
Που δεν θα έρθει ποτέ