Friday, February 02, 2007

Silent enigma



Έρπουσα λύπη το αίμα καταπίνει,
σώματα γλύφει και τη ζωντάνια σβήνει
Με παρασύρει σε ολέθρια παγίδα
Πασχίζω για ανάσα μα δίχως ελπίδα

Ρέκβιεμ Φωτιά, που την αγνότητα καίει
Κόλαση, που ζωή αφαιρεί και προσφέρει μαρτύριο
Ψυχές μολυσμένες με δηλητήριο
Δάκρυ που δε στέρεψε, αλλά ακόμα ρέει

Μα ξάφνου ψίθυροι ζωής ακούγονται στο φως και στο σκοτάδι
και του όνειρου τα μυστικά σ’ αγγίζουνε σα χάδι
Διστακτικά τα βήματα μου και αθώα
Μια κοσμική αέναη δύναμη θα με κρατήσει σώα

Ποτέ ας μη τελειώσει αυτή η παράσταση
Δεν θέλω να είναι η τελευταία
Αλλά ακόμα κι αν κάποτε πέσει η αυλαία,
εμείς θα βρεθούμε σε μια άλλη διάσταση


Σε καρτερώ
Ψάχνω για το άρωμα σου
μέσα στα φύλλα ενός νυχτολούλουδου
Γράφω τη μορφή σου
στην ίριδα των ματιών μου

Αγγίζω τα δάχτυλα
που κάποτε με έκαψαν

Φρικτή εικόνα εγώ
Σε μια ατέλειωτη προσμονή
Μιας δύσης - απόλαυσης
Για μια λέξη
Που δεν θα έρθει ποτέ


4 comments:

Ο Καλος Λυκος said...

σου άρεσε βλέπω...

Natalia said...

Τα αινίγματα πάντα αρέσουν
Ευχαριστώ για την επίσκεψη

Ιωαννα said...

οριοθετεις τον κοσμο σου .
σε χρωματα και γαληνη .

Ουδεν σχολιο . Μονο οτι αγγιζεις



Ιωαννα

Natalia said...

Δεν είναι πάντα σε γαλήνη ο κόσμος μου. Το ότι αγγίζω, ναι, είναι σημαντικό για μένα. Ευχαριστώ