Sweet awakening

Είχα έξι μήνες να γράψω κάτι καινούργιο.
Έξι ολόκληρους μήνες……

Νόμιζα, ή μάλλον ήμουν σίγουρη
ότι δεν θα ξαναέγραφα ποτέ πια.

Αν υπήρχε καταγραφέας δημιουργικών συναισθημάτων,

θα με παρουσίαζε σαν μια ευθεία γραμμή.

Όποτε έπιανα το μολύβι, κατέληγα πάντα
να το αφήνω κάτω χωρίς να έχω σχηματίσει μια λέξη.

Η ποίηση η μεγάλη μου αγάπη, με άφηνε αργά, βασανιστικά.
Και η επίπεδη επιφάνεια ολοένα και μεγάλωνε γύρω μου,
αφαιρώντας μου και την τελευταία ελπίδα αναρρίχησης.

Ώσπου σήμερα το απόγευμα….ένιωσα ένα σπινθήρα.

Κάτι μέσα μου, άρχισε να χτυπά. Αλήθεια, τρόμαξα.
Πήρα χαρτί και μολύβι……

Σας παραδίδω το πόνημα μου


Άπλωσες τη ζωή σου
πανωφόρι στο όνειρο της

Σκέπασες τη γύμνια
μιας ατίθασης χίμαιρας

Τύλιξες το παγωμένο κορμί
στη ζεστή αγκαλιά της αλήθειας

πίστεψες στη βροχή!

Κι αυτή μαζεύει το σώμα της
Γλύφει τις άκρες σου
και σαλεύει απεγνωσμένα

Να πάρει ανάσα απ’ τη ζωή
Να κλέψει το φιλί σου