Poetry...

Πόσα λάθη πια θα πρέπει να μετρήσω
Πόσες φορές ψυχή και νου πρέπει να τιμωρήσω
Σε πόσα σκοτεινά κελιά το σώμα μου να κλείσω
Για να ελευθερωθώ?

Τι κι αν η έμπνευση ποτέ δε μ’ άφησε μονάχη
Σε κάθε βήμα μου δειλό δύσκολη δίνω μάχη
Η σκέψη σου μ’ ακολουθεί σ’ ενός σκοινιού τη ράχη,
που τώρα ακροβατώ!

Χαμένη, απόμακρη και ξένη
Παιδί ατίθασο που σιωπηλά αργοπεθαίνει
Με κάποια εικόνα σου σφιχτά στη μνήμη καρφωμένη
Θα σε ζητώ...

Το Ρέκβιεμ θα διαλέξω εγώ που θα μου τραγουδήσεις
Και θα φορέσω τα φτερά που εσύ θα μου χαρίσεις
Ας ήταν μόνο μια φορά χάδι να μου αφήσεις...
Κι ύστερα να χαθώ?

Who said that sad people
are really sad?
Thousands of small units,
spread around the world
Sources of weak light
willing to transmit fire

And her?
A creature, abandoned in the deep seas
A survivor from the attack
of the most peculiar destiny
Smiling, crying,
enjoying, regretting...

But on her feet
To walk again
on the same path...