Sunday, June 24, 2007

Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει...



Έριξα κάβο στη σιωπή το λιόγερμα
Μα το βιλάι ήταν της άνοιξης στολίδι
Κι έσπασε μεσ’ στα χέρια μου
Όπως η ανάμνηση σου στ’ αμπάρια του μυαλού…

Κι αλάργα ο ορίζοντας
να σκύβει απελπισμένα στη γαλανομάτα
για να της πάρει ένα φιλί κοχύλι
να ξεγελάσει τη δίψα του
πριν αγκαλιάσει το σκαρί
στου έρωτα το πόρτο…

Όρτσα στον άνεμο της καραβίσιας λήθης!
Πέτα την άγκυρα από πάνω σου τραγούδι του βυθού
Κι άσε με ελεύθερο
Να μην μπατάρω καταμεσίς στο όνειρο
Το μπούσουλα στα κοραλένια μάτια σου
ν’ αντιφεγγίσω
ασάλευτη πλανεύτρα
Για να σαλτάρω με τους γλάρους
Στην πίκρα σου
Στο deck με τους λοστρόμους
Στους αβυσσαλέους αλουέδες της παρακμής μου…

Στο θάνατο…
γέρνοντας στην κουπαστή
Μιας λέξης σου…



2 comments:

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Δυνατοί στίχοι
Πρωτότυποι
Όμορφο ύφος
Πλούσιο λεξιλόγιο
«γέρνοντας στην κουπαστή
Μιας λέξης σου…»
Υπέροχος στίχος
Και πάλι μια άγνωστη, σε μένα, λέξη: αλουέδες
Και μην πεις: «έχεις φτωχό λεξιλόγιο», το Word την υπογράμμισε με κόκκινο
Την Καλησπέρα μου

Blue said...

Αλουές είναι ο διάδρομος από την αγγλική λέξη alley. Θυμάμαι τον πατέρα μου που τη χρησιμοποιούσε πολυ όταν μιλούσε. Μαζί με άλλες ελληνοποιημένες ξένες λέξεις που είχαν εντάξει οι ναυτικοί στο λεξιλογιό τους, "λάφυρα" των ταξιδιών τους.
Πολύ όμορφο το ποιήμα σου Ναταλία. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι στίχοι "...μα το βιλάι ήταν της άνοιξης στολίδι, κι έσπασε μες στα χέρια μου, όπως η αναμνησή μου στ' αμπάρια του μυαλού...)