Wednesday, September 19, 2007

Angels and sailors...

Stephen Mallon


Προχωρώ στον απέραντο διάδρομο…

Οι μυρωδιές από τους φρεσκοβαμμένους τοίχους
είναι ανυπόφορες και διάχυτες παντού

Το χαμηλό ταβάνι μου δημιουργεί την αίσθηση της ασφυξίας

Οι ατέλειωτοι ψίθυροι που με ακολουθούν,
στέλνουν το μήνυμα χωρίς ενδοιασμό

Δεκάδες σκιές δίπλα μου,
σιωπηλοί φύλακες της καλά φρουρούμενης μοναξιάς μου

Φώτα…
Ενοχλητικά φώτα κατευθύνουν τα αβέβαια βήματα μου

Εχει χαθεί οποιαδήποτε επικοινωνία…
Ο διάδρομος όλο και μακραίνει
Δεν περιμένω αλλαγή
Ο χρόνος θα κυλήσει αμείλικτα

Θα τα καταφέρω να μη λυγίσω?
Οι δεσμώτες μου θα διαφυλάξουν τη μοναξιά μου?
Δεν πρέπει ποτέ να δω ουρανό…

Κίνδυνος…




"I will never treat you mean
Never start no kind of scene

Peace on earth
Will you die for me?
Eat me
This way
The end
I'll always be true..."




4 comments:

Emilly said...

Θα τα καταφέρεις. Γιατί γράφεις!
Για την μοναξιά τώρα..., εγώ, τη μοναξιά σου αγαπάω!

Pan said...

Μοναξιά; Έλα ρε'συ, σιγά τώρα! Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Ο χρόνος και η μοναξιά
Τα αιώνια θέματα - πλάι στον έρωτα - των ποιητών
Την καλησπέρα μου

Natalia said...

Καλησπέρα σας
χαίρομαι που με επισκέπτεστε

emilly
μου άρεσε αυτό που έγραψες...

pan
πολύ cool σε βλέπω...

Τάσο
είναι και δικά μου αγαπημένα θέματα στην ποίηση...