Ο δε έχων μέμηνεν…

Πολλά είναι τα παράδοξα
μα τίποτα πιο θαυμαστό απ' τον άνθρωπο.

Πέρα απ' τον αφρισμένο ωκεανό περνάει με το νοτιά,
ξεσκίζοντας τα φουσκωμένα κύματα,
και τη Γη την υπέρτατη θεά, την άφθαρτη κι ακάματη
οργώνει με το αλέτρι το δεμένο στα άλογα, προσπαθώντας
να την κάνει να βλαστήσειχρόνο με το χρόνο.

Κυνηγάει και πιάνει τα ελαφρόμυαλα πουλιά,
στήνει παγίδες σε θεριά κι αγρίμια της στεριάς

και δίχτυα για το θησαυρό της θάλασσας.

Κι εξουσιάζει ο τετραπέρατος βουνά και κάμπους,
περνάει το χαλινάρι στο άλογο τ' ατίθασο,
και το ζυγό στο βουνίσιο, στο δυνατό ταύρο.
Έμαθε να μιλάει με εμπνευσμένη σκέψη,
δημιούργησε κοινωνία και νόμους και βρήκε τρόπο
να φυλάγεται απ' τους πάγουςκαι το κρύο
και της βροχής τις μπόρες.

Όλα τα καταφέρνει, έξω από ένα: Να ιδεί το μέλλον.

Μόνο απ' το θάνατο δε θα γλιτώσει
κι ας βρήκε γιατρικό σ' αγιάτρευτες αρρώστιες.
Όμως κι αν έχει καταφέρει με τη σοφία
και την τέχνη του τ' ανέλπιστα,
βαδίζει πότε στο κακό και πότε πάλι στο καλό.

Άξιος πολίτης όποιος κρατάει
τους νόμους της πατρίδας του
και σέβεται τον όρκο στους θεούς.
Ανάξιος, αυτός που αποτολμάει το κακό.
Αυτόν, ούτε στο σπίτι μου τον βάζω
ούτε ποτέ μου θα τον συγχωρήσω. (Χορός)

Αργά άνοιξα την πόρτα
Ο θυμωμένος άνεμος δεν με λυπήθηκε
Γιατί δε μπορώ να καταλάβω
το νόημα της πράξης?

Αργά ακούμπησα τα δάχτυλα στην πληγή
Το ουρλιαχτό ακούστηκε μέχρι εκεί,
που υπήρχε ακόμα άνοιξη
Γιατί δεν μπόρεσα να πείσω?

Αργά, διστακτικά έσυρα τα βήματα μου
στον ατέλειωτο διάδρομο
Η εμπειρία μοναδική
Μόνη και ταυτόχρονα μαζί
Γιατί δεν έμαθα να κρίνω?


Πατέρα, οι θεοί μας δώσαν το μυαλό,
ό,τι καλύτερο αγαθό στον κόσμο.
Κι εγώ δε θα 'λεγα πως δεν τα λες σωστά,
ούτε θα το 'θελα, ούτε και το μπορώ.
Αλλά μπορεί να υπάρχουν κι άλλες γνώμες.
Γιατί όσοι νομίζουν πως μονάχ' αυτοί έχουνε γλώσσα
και ψυχή και κανένας άλλος
άμα τους ξεψαχνίσεις τους βρίσκεις κούφιους.

Και δεν είναι ντροπή ακόμα κι αν κάποιος είναι σοφός,
όταν μαθαίνει κάτι καινούργιο να αλλάζει τη γνώμη του.

Γιατί όσα απ' τα δέντρα στην ορμή του χείμαρρου
λυγίζουν τα κορμιά τους, δεν τσακίζονται.
Όμως όσα αντιστέκονται, ξεριζώνονται.
Έτσι και το καράβι μέσα στους ανέμους.
Άμα δεν λασκάρεις τα πανιά, τουμπάρει,
κι αναγκάζεσαι να σταματήσεις το ταξίδι σου
νικημένος από τα κύματα.
Σκέψου λοιπόν… (Αίμονας)

Θάθελα η ελπίδα αυτή τη φορά να με συνοδεύσει,
διακριτικά, αλλά δυναμικά

Ας έρθουν οι κάτοχοι της να πάρουν
πολύτιμα κομμάτιατου μυαλού μου,
λάφυρα στο βωμό κάποιου «πιστεύω»

Το σκοτάδι ας κατευθύνει τώρατα βήματα
μιας άλλης αδύναμης ύπαρξης

Την ευτυχία την κρατάει η φρονιμάδα,
ποτέ δεν πρέπει ν' ασεβούμε στους θεούς.

Του φαντασμένου η ξιπασιά πληρώνεται ακριβά,
μέχρι να βάλει στα γεράματα μυαλό. (Χορός)

Το άρωμα του νυχτολούλουδου
ζαλίζει υπάρξεις
και στροβιλίζει όνειρα

Οι πασχαλιές θεριεύουν
κάτω στην αυλή

Σώματα και ψυχές
ακόμα δοκιμάζονται…

Και η ζωή βαδίζει…
Και χαρίζεται…

Στα πορτοκαλί είναι το υπέροχο κείμενο του Σοφοκλή
Καλή ψήφο…
Με σύνεση…
Για μένα το λέω
Που πολλές φορές παραδέχομαι
αλλά δεν αποδέχομαι
ή έτσι νομίζετε…