ne absorbeat eas tartarus, ne cadant in obscurum...

Θα με ξεχάσουν; Καθόλου δεν εκπλήσσομαι γι’ αυτό!

Τόσες φορές με ξέχασαν, πληθώρα…

Χίλιες φορές βρισκόμουνα σε τάφο ανοιχτό

Που ίσως βρίσκομαι και τώρα.

Η μούσα έχει κουφαθεί και τυφλωθεί,

Σα σπόρος έλιωσε μέσα στη γη

Να ξαναζωντανέψει στον αιθέρα το γαλάζιο

Σαν Φοίνιξ, απ’ την τέφρα, να υψωθεί. (Α. Αχμάτοβα)

The flocks still come down to you,
o Clitumnus,
from the far mountains that move with the murmur
of breeze-swept ash groves and fresh scent of sage and thyme
in the damps of evening. (J. Carducci)

Κυνήγησα όνειρα κι όνειρα
Κι άδραξα αυταπάτες
Οι αισθήσεις μου χορτάτες
Μα τα μυαλά...πρωτόπειρα

Στης γης το κέντρο για χρησμό
έφθασα, της Πυθίας,
που σε καπνούς λατρείας,
μου λέει με σαρκασμό

Αναρωτιέμαι πώς μπορεί
Παλιό και νέο να σμίγει
Ο έρωτας να ανοίγει
Το μίσος να εισχωρεί

Κυνήγησα όνειρα κι όνειρα
Κι άδραξα αυταπάτες

Μ’ αδέξιους εργάτες
Στης τρέλας μου τα πρόθυρα...

Θάθελα να ζήσω μια ανατολή εκεί πάνω
Ελεύθερα
Θάθελα να πάρω χίλιες αναπνοές
Ελεύθερα
Θάθελα ν’αγγίξω τα σύννεφα
Ανέμελα
Θάθελα να μείνω…
Για πάντα

Πήγα να κλείσω, να εξαφανίσω το blog
Δεν καταλαβαίνω τι με έπιασε
Ίσως ότι δεν ξέρω να γράφω
Αλλά δεν μπόρεσα
Θα το μετάνιωνα πικρά...