Belye Nochi...

Οι Λευκές Νύχτες μου άρεσαν πολύ.

Μέσα από μια απλή ιστορία, ο Ντοστογιέφσκυ
μάγεψε κυρίαρχα το μυαλό μου,
καθώς με μετέφερε στην ίδια αποβάθρα
του καναλιού της Αικατερίνης στην Αγία Πετρούπολη,
που συναντήθηκαν ο ανώνυμος ονειροπόλος και
η ωραία Νάστιενκα…

Για τέσσερεις νύχτες εκεί,
να κυνηγάνε το άπιαστο όνειρο,
κάτω από ένα υπέροχα φωτεινό ουρανό
με τόσα πολλά αστέρια, πού έκανε τον ήρωα
να αναρωτηθεί, πώς με τέτοιο ουρανό
μπορούν να υπάρχουν θυμωμένοι
και ιδιόρρυθμοι άνθρωποι.

Η Πετρούπολη πρέπει να είναι υπέροχη την άνοιξη.
Στολίζεται, παίρνει χίλια χρώματα από τα λουλούδια,
γίνεται η ίδια μια φωτιά.
Προικισμένη από τη γη και τον ουρανό, λάμπει,
και κάθε στιγμή δείχνει τη δύναμη της
και ξετρελαίνει…

καθώς αναδύεται μέσα από τις λευκές νύχτες της…

Η Αγία Πετρούπολη του Ντοστογιέφσκυ έχει κάτι

παράξενες γωνιές που τις φωτίζει ένας ήλιος

αλλιώτικος, με ένα ιδιαίτερο φως.

«Εκεί ζουν οι ονειροπόλοι…
Μια ολότελα διαφορετική ζωή από τους υπόλοιπους,
μια ζωή που μόνο στον έβδομο κρυστάλλινο ουρανό
θα μπορούσε να υπάρξει, κι όχι στη δική μας
σοβαρή εποχή.

Η ζωή των ονειροπόλων είναι ένα κράμα αμιγούς
φαντασίας, φλογερού ιδεαλισμού,
αλλά και άχαρης πεζότητας και ρουτίνας».

Τέτοιος ονειροπόλος είναι ο ήρωας.

Μέσα από την ιστορία, ξετυλίγει τη μοναξιά του,
απλώνει το όνειρο του, τιθασεύει τον έρωτα του,
εξομολογείται τον πόθο του.

Και παρασύρει και μένα σε ένα ταξίδι στην πόλη

του, άλλοτε με τη μοναξιά του κι άλλοτε με την

Νάστιενκα.

Και ξέρετε κάτι?
Παρ’ όλο το θλιβερό τέλος που έχει η ρομαντική

ιστορία για τον ήρωα, ένιωσα μια γλυκιά αίσθηση.
Την αίσθηση που δίνει μια αθώα εξομολόγηση,
όταν γίνεται χωρίς πολλή σκέψη, όταν μ’ αυτήν
ανταλλάσσονται ταυτόχρονα τόσες ανείπωτες λέξεις,
τόσα αυθόρμητα γέλια και κλάματα, τόσος άμεσος
αλλά απολαυστικός πόνος, τόση χαρά και ορμητικότητα,

έστω και για κάποιες λευκές νύχτες…

Τόσο μου άρεσε η ιστορία,
που…να,
με έπιασε μια ρομαντική διάθεση
κι εμπνεύστηκα κι εγώ τους στίχους μου

Νύχτα, και μια ψυχή
θολό τοπίο, ξεχασμένο, ψάχνει
ενώ μιά άλλη,
θάλασσα χιονισμένη του Βορρά,
μεσ’ στα λαγούμια του μυαλού της φτιάχνει.

Κι ανηφορίζει η μιά,
για ν’ ανταμώσει πέλαγα
στον ουρανό ν’ αρέσουν
Κι η άλλη,
χτυπάει αστέρια με μανία,
στης θλίψης της τη θάλασσα να πέσουν…