Thursday, November 29, 2007

Belye Nochi...



Οι Λευκές Νύχτες μου άρεσαν πολύ.

Μέσα από μια απλή ιστορία, ο Ντοστογιέφσκυ
μάγεψε κυρίαρχα το μυαλό μου,
καθώς με μετέφερε στην ίδια αποβάθρα
του καναλιού της Αικατερίνης στην Αγία Πετρούπολη,
που συναντήθηκαν ο ανώνυμος ονειροπόλος και
η ωραία Νάστιενκα…





Για τέσσερεις νύχτες εκεί,
να κυνηγάνε το άπιαστο όνειρο,
κάτω από ένα υπέροχα φωτεινό ουρανό
με τόσα πολλά αστέρια, πού έκανε τον ήρωα
να αναρωτηθεί, πώς με τέτοιο ουρανό
μπορούν να υπάρχουν θυμωμένοι
και ιδιόρρυθμοι άνθρωποι.

Η Πετρούπολη πρέπει να είναι υπέροχη την άνοιξη.
Στολίζεται, παίρνει χίλια χρώματα από τα λουλούδια,
γίνεται η ίδια μια φωτιά.
Προικισμένη από τη γη και τον ουρανό, λάμπει,
και κάθε στιγμή δείχνει τη δύναμη της
και ξετρελαίνει…

καθώς αναδύεται μέσα από τις λευκές νύχτες της…






Η Αγία Πετρούπολη του Ντοστογιέφσκυ έχει κάτι
παράξενες γωνιές που τις φωτίζει ένας ήλιος
αλλιώτικος, με ένα ιδιαίτερο φως.

«Εκεί ζουν οι ονειροπόλοι…
Μια ολότελα διαφορετική ζωή από τους υπόλοιπους,
μια ζωή που μόνο στον έβδομο κρυστάλλινο ουρανό
θα μπορούσε να υπάρξει, κι όχι στη δική μας
σοβαρή εποχή.

Η ζωή των ονειροπόλων είναι ένα κράμα αμιγούς
φαντασίας, φλογερού ιδεαλισμού,
αλλά και άχαρης πεζότητας και ρουτίνας».

Τέτοιος ονειροπόλος είναι ο ήρωας.

Μέσα από την ιστορία, ξετυλίγει τη μοναξιά του,
απλώνει το όνειρο του, τιθασεύει τον έρωτα του,
εξομολογείται τον πόθο του.

Και παρασύρει και μένα σε ένα ταξίδι στην πόλη
του, άλλοτε με τη μοναξιά του κι άλλοτε με την
Νάστιενκα.

Και ξέρετε κάτι?
Παρ’ όλο το θλιβερό τέλος που έχει η ρομαντική
ιστορία για τον ήρωα, ένιωσα μια γλυκιά αίσθηση.
Την αίσθηση που δίνει μια αθώα εξομολόγηση,
όταν γίνεται χωρίς πολλή σκέψη, όταν μ’ αυτήν
ανταλλάσσονται ταυτόχρονα τόσες ανείπωτες λέξεις,
τόσα αυθόρμητα γέλια και κλάματα, τόσος άμεσος
αλλά απολαυστικός πόνος, τόση χαρά και ορμητικότητα,

έστω και για κάποιες λευκές νύχτες…





Τόσο μου άρεσε η ιστορία,
που…να,
με έπιασε μια ρομαντική διάθεση
κι εμπνεύστηκα κι εγώ τους στίχους μου

Νύχτα, και μια ψυχή
θολό τοπίο, ξεχασμένο, ψάχνει
ενώ μιά άλλη,
θάλασσα χιονισμένη του Βορρά,
μεσ’ στα λαγούμια του μυαλού της φτιάχνει.

Κι ανηφορίζει η μιά,
για ν’ ανταμώσει πέλαγα
στον ουρανό ν’ αρέσουν
Κι η άλλη,
χτυπάει αστέρια με μανία,
στης θλίψης της τη θάλασσα να πέσουν…





12 comments:

roadartist said...

όμορφα με ταξίδεψες...σε μερη που δύσκολα θα μπορεσω να βρεθω :)

Anonymous said...

Mstislav Valerianovits Dobuzinsky ο πίνακας.Το ξερες;

Blue said...

Έτυχε να βρεθώ για λίγες μέρες σε αυτήν την πανέμορφη πόλη, αλλά δυστυχώς φθινόπωρο. Από τότε το ονειρό μου είναι να καταφέρω να την επισκεφτώ και άνοιξη.
Κάθε φορά που ταξιδεύω σε μια μέγαλη πόλη,στο γυρισμό παίζω ένα παιχνιδάκι με τον εαυτό μου... Αν μπορούσα να ζωγράφισω τον τόπο που βρέθηκα ποιο χρώμα θα χρησιμοποιούσα; Η Αγία Πετρούπολη θα είχε μια ασημογάλαζη λάμψη.

Pan said...

Είδες πως η τέχνη επιτελεί τον ύψιστο σκοπό της; Την Έμπνευση.

Natalia said...

roadartist

ποτέ κανείς δεν ξέρει...
ίσως κάποτε να δεις και την Αγία Πετρούπολη
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
καλησπέρα


lefteris

όχι, δεν το ήξερα...
σ' ευχαριστώ
μάλιστα τώρα είδα ότι έχει κάνει κι άλλους 3 πίνακες σαν illustration για το ίδιο βιβλίο, ακόμα ωραιότερους από αυτόν που εχω στο post.
Ο Dobuzhinsky μου αρεσει, γιατι προσπαθησε να δεσει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική με το αστικο περιβάλλον. Ασε που έχει κανει και σκηνογραφίες για μπαλέτα.

Αν ποτέ παω στην Πετρούπολη θα ορμήσω στα μουσεία και για τα έργα του
καλώς ήρθες
καλό βράδυ


lady blue

σίγουρα θα βρεθείς και άνοιξη εκεί, αφού το θέλεις τόσο πολύ.
Το παιχνίδι σου μου αρεσει,θα το παίζω κι εγώ με τον εαυτό μου.

Την Αγία Πετρούπολη τη φαντάζομαι
με βαθύ κόκκινο, της φωτιάς. Αν κάποτε πάω, ποιός ξέρει, ίσως αλλάξω...
καλησπέρα


Pan

προσπάθησα να αρπάξω κι εγώ στον αέρα ένα μικρό αστέρι από τον κρυστάλλινο ουρανό του Ντοστογιέφσκι...

ίσως κάτι άγγιξα
καλό βράδυ να έχεις

Anonymous said...

χανεσαι και φυσικα για ερωτευμενους ειναι ωραια να πας εκει...ωραιες φωτο...και πολυ καλη ταινια..besitos..

Ra Ma said...

Όμορφο το ταξίδι που μας έκανες και η έμπνευση με τους στοίχους σου μου άρεσε.

Μέχρι Πολωνία με την δουλειά μου έχω πάει αρκετές φορές και για πολλές μέρες, και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η φιλοξενία τους, η λαχτάρα τους να μας γνωρίσουν στους φίλους τους και με λαχτάρα να μας γνωρίσουν την ιστορία τους. Από μουσείο σε μουσείο μας πήγαιναν και από πόλη σε πόλη. (Έφαγα και τα πιο απίθανα φαγητά!)

Ελπίζω μια μέρα ...να φτάσω μέχρι Αγία Πετρούπολη! (Τι όνομα και αυτό, και τι ιστορία!)

Natalia said...

Damian

καλησπέρα
ελπίζω κάποτε να ταξιδέψω ως εκεί..
ευχαριστώ
Δεν την εχω δει την ταινία (εννοείς με τον Μπαρίσνικοφ και τον Χαινς)


radio marconi

χαιρομαι που σου αρεσαν οι στιχοι μου

πραγματι οι πρωην ανατολικοί από μουσεία και τέχνες είναι άπιαστοι
(και από φαγητό επισης, συμφωνώ απόλυτα)

το εχω όνειρο να παω στο ermitage... (ο radio marconi εχει αεροπορικη εταιρία?)

καλό βράδυ

Ra Ma said...

Μακάρι να είχα αεροπορική εταιρία... ένας απλός υπάλληλος είμαι που περιμένει να πάρει την συνταξή του να πάει κανένα ταξιδάκι....

Λες να αγοράσω Ολυμπιακή Αεροπορία τώρα που είναι στα λουκέτα?

Anonymous said...

αυτην την ταινια εννοω και αμα την δεις θα σου αρεσει πολυ...besitos..

Natalia said...

ακριβώς radio marconi

οι μεγάλοι managers στα λουκέτα τις παίρνουν τις εταιρείες και τις ξεκλειδώνουν μετά...

ακου απλός υπάλληλος!
σιγά που σε πιστευω με ολοκληρη F1


Damian

αύριο κιόλας θα παω στο video club να πάρω την ταινία

gracias

Penthesila said...

Και σκεψου οτι στα ιταλικα,
notti in bianco,
λευκες νυχτες σημαινει νυχτες με εφιαλτες που περνουν με αγωνια..