Sunday, January 13, 2008

Ο Σταυρόγκιν ΟΛΑ...


Δεν νομίζω να σας έχω μιλήσει για τον
Νικολάι Βσεβολόντοβιτς Σταυρόγκιν

Τον γνώρισα τελευταία

Η φήμη του είχε φτάσει πριν ο ίδιος έρθει στην πόλη.
«Λέγανε πως οι τρόποι του καταντήσανε άγριοι και
πως τους είχε λείψει κάθε χαλινός. Φέρθηκε βάναυσα
σε μια κυρία του καλού κόσμου, που είχε σχέσεις
μαζί της και τελικά την πρόσβαλε δημόσια.
Λέγανε επιπλέον πως είχε γίνει υπερβολικά
προκλητικός, τα έβαζε με όλους και έθιγε όποιον
έβρισκε μπροστά του, λες και προσβάλλοντας
αναγάλλιαζε η καρδιά του».

Αντίθετα με όσα λέγονταν, ο Νικολάι ήταν
υπερβολικά εντυπωσιακός.
Όμορφος σαν μικρός θεός, κομψός, καλοντυμένος,
με λεπτούς τρόπους, γυμνασμένος, σεμνός
και κυρίως άνθρωπος απλός….




Αυτά όλα, μόλις έφτασε .Γιατί μετά από λίγους
μήνες έδειξε τα δόντια του. Όλοι έγιναν θύματα
του Σταυρόγκιν. Τους υπόταξε, τους σκέπασε
με την επιβλητική παρουσία του, κυριολεκτικά
εξαφάνισε προσωπικότητες, κυρίευσε ψυχές.

Το κακό που απλωνόταν παντού και κάλυπτε τους
πάντες προερχόταν από μια πηγή, τον Νικολάι.

Αν με ρωτήσετε πώς έβλεπα τον εσωτερικό κόσμο του,
θα σας απαντούσα
«Εννοείται πως δεν ξέρω τι γινόταν μέσα του,
εγώ τον έβλεπα απ’ έξω».

Αλλά ένα πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά.
Αν και η προσωπικότητα του εξέπεμπε μια φοβερή
και κυρίαρχη αρνητικότητα, εν τούτοις είχε κάτι
το μεγαλοπρεπές και το δέος που φτερούγιζε από
πάνω του αγκάλιαζε αυτούς που τον έβλεπαν
σαν μυθικό πρόσωπο και τον αγάπησαν
όπως η Λίζα Νικολάγεβνα.




Ο ίδιος βέβαια έδειξε ότι στη ζωή του δεν
αναγνώριζε τίποτα άλλο από μια σοβαρότητα.
Ίσως είναι και αυτός ο λόγος που πάντα είχα την
αίσθηση ότι δεν υπήρχε ψυχή στον Νικολάι. Κι ότι
τα φερσίματα του μου φαίνονταν σχεδόν άρρωστα.

Ναι, ο Νικολάι έκανε πολλά εγκλήματα. Ηταν
υπεύθυνος για το αίμα που χύθηκε στην πόλη μας.

Αν και στο τέλος, ανέλαβε την ευθύνη των πράξεων
του. Για πράγματα που έκανε με τα ίδια του τα χέρια.
Και γι΄ άλλα που ήταν ο ηθικός ένοχος.

Θυμάμαι την καημένη τη μάνα του, όταν
τον βρήκε στο τέλος κρεμασμένο

« Η Βαρβάρα Πετρόβνα όρμησε στη σκάλα.
Η Ντάρια πίσω της, μα μόλις μπήκε έβγαλε μια
κραυγή κι έπεσε αναίσθητη. Ο Σταυρόγκιν ήταν
κρεμασμένος πίσω ακριβώς από τη μικρή πόρτα.
Στο τραπεζάκι βρισκόταν ένα μικρό κομμάτι χαρτί
με τούτες τις λέξεις γραμμένες με μολύβι
“ Κανέναν μην κατηγορήσετε, μόνος μου ”…
Όλα δείχνανε πως ο Νικολάι Βσεβολόντοβτς
κρεμάστηκε “εκ προμελέτης” και διατήρησε την
ψυχραιμία του ως την τελευταία στιγμή.»


ΥΓ Ο Ν.Β.Σταυρόγκιν είναι ο αγαπημένος μου
ήρωας μυθιστορήματος.
Δεν λέω ποιο. Βρείτε το…


« Δοκίμαζα παντού τη δύναμη μου…
”για να γνωρίσω τον εαυτό μου”.
Στις δοκιμές για μένα και για επίδειξη, όπως και
πρώτα σ’ όλη μου τη ζωή, αποδεικνυόταν πως
η δύναμη μου δεν έχει όρια.

Μα πού να εναποθέσω αυτή τη δύναμη?
…Μπορώ να κάνω κάτι καλό και νιώθω απ’ αυτό
ευχαρίστηση. Ταυτόχρονα θέλω και κακό
και νιώθω επίσης ευχαρίστηση.
Μα και το ένα και το άλλο συναίσθημα,
όπως και πρώτα,
είναι πολύ ρηχό και ποτέ του δε γίνεται πάθος.
Οι επιθυμίες μου είναι υπερβολικά αδύνατες.
Δεν μπορούν να με καθοδηγήσουν.
Πάνω σ’ ένα κορμό δέντρου μπορείς να περάσεις
το ποτάμι, μα πάνω σ’ ένα κλαδάκι όχι…»
(Από γράμμα του
Николай Всеволодович Ставрогин)




13 comments:

ANemos said...

Ναι, είναι από τους πιο συγκλονιστικούς, δαιμονισμένους χαρακτήρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Τον διαβάζω και πάλι με κομμένη την ανάσα!

Pan said...

Χμμμ. Δεν το διάβασα.

Μου εξάπτεις την περιέργεια τώρα.

Ra Ma said...

Ούτε και εγώ τον έχω διαβάσει!
Δεν ξέρω αν μπορώ τώρα. Μια προσπάθεια όμως δεν βλάπτει! Ενδιαφέρον φαίνεται.

Καλμέρα και καλή εβδομάδα Ναταλίτσα!

roadartist said...

Ναταλία καλημερα! Ουτε εγω.. τον ξερω.. :( για πες λεπτομέρειες.. :) Φιλιά και καλή εβδομάδα.

Ra Ma said...

Ξαναδιάβασα το κείμενο.
Ντοστογιέφσκι ίσως ήταν ο πρώτος που διάβασα και μάλιστα πολύ μικρός γιατί το είχαμε στη βιβλιοθήκη μας. Δεν ξέρω γιατί αλλά το έχω συνδυάσει με άλλη ηλικία και παραδέχομαι ότι κάνω μεγάλο λάθος.

Ο κολασμένος ήρωάς του, με εντυπωσιάζει με την απλή δήλωσή του "Κανέναν μην κατηγορήσετε, μόνος μου", που δηλώνει τουλάχιστον αυτογνωσία του κακού που έχει προκαλέσει.

Θα με κάνεις να απαρνηθώ την ΕΦ και να ασχοληθώ με τα εγκόσμια!

Blue said...

Οι "Δαίμονες" του Ντοστογιέφσκι (ή "The Possessed" όπως το διάβασα εγώ πριν αρκετά χρόνια σαν προτεινόμενο από μια καθηγήτριά μου) είναι νομίζω, αν όχι το καλύτερο, ένα από τα καλύτερα έργα του.
Καλημέρα γλυκειά Ναταλία!

Anonymous said...

καλησπερα...δεν το ξερω και φυσικα θα κοιταξω να τον μαθω...καλη προταση για μενα που εχω τρελαθει στην δουλεια το τελευταιο διαστημα....besitos..

Natalia said...

καλησπέρα σε όλους
συγνωμη που έλειψα για λίγο...
σας ευχαριστώ που ταξιδεύετε μαζί μου

anemos

κι εγώ τριτη φορά διαβαζω τους δαιμονισμένους, με κομμένη την ανάσα

καλώς ήρθες

σε ευχαριστώ για το link " της ομορφιάς". τωρα το ειδα δεν το ηξερα

pan

για αυτο ειμαι εδω
θα στο παρω δωρο

marc

λαθος μεγαλο λαθος
τωρα διαβαζεται ο Φέντια όχι στο Λύκειο

διαμορφωνει χαρακτηρες πάλι απο την αρχή
Ο Σταυρόγκιν, ο Ρασκόλνικοφ, ο Μύσκιν, ο ενεχυροδανειστής, ο Ντολγκαρούκη,οι Καραμαζώφ, η Κατερίνα, η Λίζα, η Ναστάζια...τόσοι και τόσοι, που ο καθένας τους είναι ένα βιβλίο μόνος του

Θα στο πάρω και σένα δώρο όταν ανέβουμε στο Επικούριο

roadartist

ειναι οι δαιμονισμένοι του Ντοστογιέφσκι

Το ανέβασε το καλοκαιρι και η Μ. Λυμπεροπούλου στα πλαισια του Φεστιβαλ Αθηνών στην οδο Πειραιώς. Πολύ προσεκτική προσέγγιση. Αν το πάιξει και φέτος μην το χάσεις.
Το βιβλιο θα στο πάρω κι εσένα δώρο


καλησπέρα και σε σενα lady blue

εσυ το διαβασες πριν από μενα
the possessed, the devils,the demons, besy οπως λενε οι ρωσοι

συμφωνώ μαζί σου ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ


Damian

βεβαια και θα το διαβασεις
θα το παρω και σε σενα
να το διαβασεις εκει στη μακρινη Αργεντινη

πρεπει να παω για ψωνια αυριο :)

Pan said...

Να σου πω, δεν είναι ανάγκη να καταξοδευτείς κιόλας!

Anonymous said...

Ήθελα να στο γράψω από χθες που διάβασα το ποστ σου αλλά δεν είχα ελληνική μετάφραση του ποιήματος, ούτε είχα πολύ χρόνο να ψάξω. Σήμερα βρήκα αυτήν την πολή καλή του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου και σου την έφερα...
Είναι το ποίημα "Δαιμόνια" του Πούσκιν που ενέπνευσε το Ντοστογιέφσκι να γράψει τους δικούς του "Δαίμονες"


Νέφη τρέχουν, βουρλίζονται νέφη.
Ένα φεγγάρι αόρατο
στο χιόνι φεγγρίζει που πέφτει.
Σκοτεινός ουρανός, νύχτα σκοτεινή.
Πάω, πάω, η στέπα γυμνή.
Ντιν ντιν ντιν το κουδουνάκι...
Κι από μέσα η καρδιά
απ` το φόβο της χτυπά!

«Χτύπα, χτύπα, αμαξά! ...»
«Άλλο τ` άλογα δεν παν,
δαιμονισμένη
η θύελλα τα μάτια μου κλειστά
κρατεί κι οι δρόμοι χιονισμένοι.
Τίποτα δε φαίνεται και δεν ξεχωρίζει,
σημάδι γνώριμο ούτ` ένα πουθενά!
Δαίμονας στη στέππα μας κλωθογυρίζει
μια εδώ μια εκεί μας περιπλανά.

Κοίτα τόνε πώς γελάει,
Πώς με φτύνει,πώς φυσάει
Τώρα τ` άλογά μας διώχνει,
ίσα στο γκρεμό τα σπρώχνει.
Εκεί σαν θεόρατη κολόνα
Αστράφτει και βροντάει,
εδώ σπίθα γίνεται και σκάει.
Στο σκοτάδι χώνεται και πάει».

Νέφη τρέχουν, βουρλίζονται νέφη.
Ένα φεγγάρι αόρατο
στο χιόνι φεγγρίζει που πέφτει.
Σκοτεινός ουρανός, νύχτα σκοτεινή.
Η δύναμή μας σώνεται, γονάτισε η ψυχή.
Δε χτυπάει το κουδουνάκι, εσταθήκαν τ`άλογα...
«Τι έγινε; Τι φαίνεται στη στέππα αμαξά;»
«Ένα κούτσουρο ή λύκος - πίσω μου σ` έχω σατανά...»

Μαίνεται η θύελλα, μοιρολογάει,
Τ` άλογα φρουμάζουν τρομαγμένα.
Νά τος, φεύγει τώρα, πέρα πάει,
Φέγγουνε τα μάτια του αναμμένα.
Πάλι τ` άλογα τραβάνε,
ντιν ντι ντιν το κουδουνάκι
-στη στέπα πέρα την ασπρουδερή
πνεύματα εγιόμισε η γη.

Αμέτρητοι, στραβοφτιαγμένοι όλοι.
Στου φεγγαριού το φέγγρισμα
-άλλο τέτοιο να μη σ` έβρει-
χίλιοι δυο στροβιλίζονται διαόλοι
σαν τα φύλλα του Νοέμβρη...
Πόσοι να `ναι, που τους πάνε;
Και γιατί μοιρολογούν;
Μήπως κάνα δαίμονα στον τάφο προβοδάνε;
Μήπως καμιά μάγισσα κακιά παντρολογούν;

Νέφη τρέχουν, βουρλίζονται νέφη.
Ένα φεγγάρι αόρατο
στο χιόνι φεγγρίζει που πέφτει.
Σκοτεινός ουρανός, νύχτα σκοτεινή.
Σμάρια σμάρια τα δαιμόνια πάνε
κι όσο ανεβαίνουνε ψηλά,
όσο νους δεν το μετρά.
Και μουγκρίζουν και βογγάνε
και μου σκίζουν την καρδιά....

Blue said...

Ο Blogger μάλλον μας παίζει παιχνιδάκια... Εγώ είμαι η προηγούμενη "anonymous" :)

Roadartist said...

Kαλή μου Ναταλία, ... είχανε παει δυο φιλες μου και το ειχανε δει. Δεν ειχα παει..λαθος μου? .. Τρελες αφραγκιες και κακη διαθεση τοτε.. Να εισαι καλα, φιλια! :)

Natalia said...

ναι, πολυ ωραια αποδοση lady
εισαι πολυ καλή ευχαριστω

θα το κρατησω το ποίημα αυτό
και θα σε θυμάμαι...


δεν πειράζει roadartist

θα το δεις καποια αλλη φορα
παντα υπαρχουν ευκαιρίες κι εσυ εισαι καλλιτεχνικη φυση και θα βρεις καποια για να δεις αυτό το υπεροχο εργο...