Ο Σταυρόγκιν ΟΛΑ...

Δεν νομίζω να σας έχω μιλήσει για τον
Νικολάι Βσεβολόντοβιτς Σταυρόγκιν

Τον γνώρισα τελευταία

Η φήμη του είχε φτάσει πριν ο ίδιος έρθει στην πόλη.
«Λέγανε πως οι τρόποι του καταντήσανε άγριοι και

πως τους είχε λείψει κάθε χαλινός. Φέρθηκε βάναυσα

σε μια κυρία του καλού κόσμου, που είχε σχέσεις

μαζί της και τελικά την πρόσβαλε δημόσια.

Λέγανε επιπλέον πως είχε γίνει υπερβολικά

προκλητικός, τα έβαζε με όλους και έθιγε όποιον

έβρισκε μπροστά του, λες και προσβάλλοντας

αναγάλλιαζε η καρδιά του».

Αντίθετα με όσα λέγονταν, ο Νικολάι ήταν

υπερβολικά εντυπωσιακός.
Όμορφος σαν μικρός θεός, κομψός, καλοντυμένος,

με λεπτούς τρόπους, γυμνασμένος, σεμνός

και κυρίως άνθρωπος απλός….

Αυτά όλα, μόλις έφτασε .Γιατί μετά από λίγους

μήνες έδειξε τα δόντια του. Όλοι έγιναν θύματα

του Σταυρόγκιν. Τους υπόταξε, τους σκέπασε

με την επιβλητική παρουσία του, κυριολεκτικά

εξαφάνισε προσωπικότητες, κυρίευσε ψυχές.

Το κακό που απλωνόταν παντού και κάλυπτε τους

πάντες προερχόταν από μια πηγή, τον Νικολάι.

Αν με ρωτήσετε πώς έβλεπα τον εσωτερικό κόσμο του,

θα σας απαντούσα
«Εννοείται πως δεν ξέρω τι γινόταν μέσα του,

εγώ τον έβλεπα απ’ έξω».

Αλλά ένα πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά.
Αν και η προσωπικότητα του εξέπεμπε μια φοβερή

και κυρίαρχη αρνητικότητα, εν τούτοις είχε κάτι

το μεγαλοπρεπές και το δέος που φτερούγιζε από

πάνω του αγκάλιαζε αυτούς που τον έβλεπαν

σαν μυθικό πρόσωπο και τον αγάπησαν

όπως η Λίζα Νικολάγεβνα.

Ο ίδιος βέβαια έδειξε ότι στη ζωή του δεν

αναγνώριζε τίποτα άλλο από μια σοβαρότητα.

Ίσως είναι και αυτός ο λόγος που πάντα είχα την

αίσθηση ότι δεν υπήρχε ψυχή στον Νικολάι. Κι ότι

τα φερσίματα του μου φαίνονταν σχεδόν άρρωστα.

Ναι, ο Νικολάι έκανε πολλά εγκλήματα. Ηταν

υπεύθυνος για το αίμα που χύθηκε στην πόλη μας.

Αν και στο τέλος, ανέλαβε την ευθύνη των πράξεων

του. Για πράγματα που έκανε με τα ίδια του τα χέρια.

Και γι΄ άλλα που ήταν ο ηθικός ένοχος.

Θυμάμαι την καημένη τη μάνα του, όταν

τον βρήκε στο τέλος κρεμασμένο

« Η Βαρβάρα Πετρόβνα όρμησε στη σκάλα.

Η Ντάρια πίσω της, μα μόλις μπήκε έβγαλε μια

κραυγή κι έπεσε αναίσθητη. Ο Σταυρόγκιν ήταν

κρεμασμένος πίσω ακριβώς από τη μικρή πόρτα.

Στο τραπεζάκι βρισκόταν ένα μικρό κομμάτι χαρτί

με τούτες τις λέξεις γραμμένες με μολύβι

“ Κανέναν μην κατηγορήσετε, μόνος μου ”…
Όλα δείχνανε πως ο Νικολάι Βσεβολόντοβτς

κρεμάστηκε “εκ προμελέτης” και διατήρησε την

ψυχραιμία του ως την τελευταία στιγμή.»

ΥΓ Ο Ν.Β.Σταυρόγκιν είναι ο αγαπημένος μου

ήρωας μυθιστορήματος.
Δεν λέω ποιο. Βρείτε το…

« Δοκίμαζα παντού τη δύναμη μου…

”για να γνωρίσω τον εαυτό μου”.
Στις δοκιμές για μένα και για επίδειξη, όπως και

πρώτα σ’ όλη μου τη ζωή, αποδεικνυόταν πως

η δύναμη μου δεν έχει όρια.

Μα πού να εναποθέσω αυτή τη δύναμη?
…Μπορώ να κάνω κάτι καλό και νιώθω απ’ αυτό

ευχαρίστηση. Ταυτόχρονα θέλω και κακό

και νιώθω επίσης ευχαρίστηση.
Μα και το ένα και το άλλο συναίσθημα,

όπως και πρώτα,
είναι πολύ ρηχό και ποτέ του δε γίνεται πάθος.
Οι επιθυμίες μου είναι υπερβολικά αδύνατες.
Δεν μπορούν να με καθοδηγήσουν.
Πάνω σ’ ένα κορμό δέντρου μπορείς να περάσεις

το ποτάμι, μα πάνω σ’ ένα κλαδάκι όχι…»

(Από γράμμα του

Николай Всеволодович Ставрогин)