Όταν φιλεί ο φίλος, παραμιλάει ο θάνατος...

lady blue καλησπέρα

Συγκινήθηκα πολύ με την πρόσκληση
που μου έστειλες
Κι αυτό, γιατί από μικρή, αυτή η τόση δα λεξούλα
είχε μια ιδιαίτερη σημασία για μένα

Πιο κάτω είναι οι στίχοι που έγραψα κάποιο καλοκαίρι,
όταν ήμουν δώδεκα χρονών,
κι είχα τσακωθεί με την Τασούλα
για τα μάτια του Στέλιου…

Μέσα στον κόσμο, μες στη ζωή,
μια λέξη υπάρχει
Φιλία…

Καθένας νομίζει, πιστεύει βαθιά,
πως ξέρει τη λέξη

Αλλοίμονο όμως!
Κανείς δεν υπάρχει, κανείς

Αγνωστη η σημασία της για όλους

Μα ίσως, όταν αλλάξει ο κόσμος,
όταν αλλάξει η ζωή,
όταν ο άνθρωπος γίνει ήρεμος και πράος,
τότε να υπάρξει φιλία
Ισως…

Μα ως τότε, η σημασία της
θα είναι άγνωστη

σε όλους

H φιλία είναι παράξενη.
Αρέσκεται να μένει σε πρόχειρες κατασκευές
Όταν πλησιάσει σε κάτι σταθερό,
φεύγει σχεδόν άμεσα.,
ίσως γιατί αισθάνεται ότι δεν την χρειάζονται.

Η φιλία θέλει άβυσσο.
Θέλει να περπατάς στην πυρά
Περιμένει να ματώσουν τα πόδια σου
ανεβαίνοντας το βουνό.

Κι εκεί σε περιμένει ο άλλος,
Χωρίς υπόσχεση, χωρίς υποχρέωση,
αλλά με αληθινή χαρά
Για να κοιτάξει την ψυχή σου
Να σε αγαπήσει
Να σε κανακέψει
Να γίνει ο φίλος σου

Αφιερωμένο στο Μαράκι, που με έκανε να δω τη φιλία
με άλλο μάτι
Στην Καίτη, στη Σοφία, στη Γιώτα, στην Αριάδνη…

Στο Δημήτρη, στον Κώστα, στο Νίκο,
στο Γιάννη, στο Φίλιππο, στο Μάριο…

Και στους φίλους
που βρίσκονται στο δεξί μέρος του blog μου,
και τους οποίους καλώ
να γράψουν

για τη φιλία…