Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα...

Stabat mater dolorosa

iuxta Crucem lacrimosa,

dum pendebat Filius.

Πολλές φορές αγγίζουμε τις πληγές,

χωρίς να αντιληφθούμε το αίμα

που βάφει τα δάχτυλά μας.

Άλλες φορές, φθάνει δίπλα μας

ο ψίθυρος μιας ψυχής που αργοπεθαίνει…

και μας ζητάει νερό.

Κι εμείς τον ποτίζουμε

με κάτι διαφορετικό κι επικίνδυνο.

Eia, Mater, fons amoris

me sentire vim doloris

fac, ut tecum lugeam.

Φύγε!

Διώξε τη λύπη και θυσίασε

μια στιγμή ευτυχίας, σ’ ένα βωμό

που ξερνάει φωτιά.

Μη φεύγεις!

Κράτα τα δάκρυα ενός παντοτινού παραμυθιού,

πλάσε ένα μύθο απ’ την αρχή,

αγκάλιασε τις μικρές, τρυφερές,

δικές σου απολαύσεις.

Iuxta Crucem tecum stare,

et me tibi sociare

in planctu desidero.

Ταξίδεψε μ’ ένα καράβι αόρατο

σε μια αλλόκοτη αλλά θεσπέσια χώρα,

τυλιγμένος με του ανέμου το άρωμα,

ακίνητος στην πλώρη της σκέψης μου,

βυθισμένη εγώ σε νερά μαύρα,

απλώνοντας τα χέρια μου, να σε τραβήξω

σε πλάνες θαλασσινής φαντασίας…

Quando corpus morietur,

fac, ut animae donetur

paradisi gloria. Amen.

Μόνο εσύ αγάπησες?

Αλλά άφησες την αγάπη σου να ρημάξει,

αιώνιος εσύ οπαδός μιας ανέμελης υπακοής,

αλλά και μιας δαιμονισμένης αντίδρασης,

που βασανίζει μια απλή ζωή,

θερίζει αφοσίωση,

κοροιδεύει φοβισμένα μάτια…

Να προσπαθώ να φέρω στο νου μου,

αν μου άρεσε καλύτερα η μουσική

του Pergolesi ή του Palestrina,

για να σου απαντήσω…

Εσύ ήσουν με τον Pergolesi

Θυμάσαι?

Ακόμα δεν έχω αποφασίσει…