Thursday, April 10, 2008

Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα...



Stabat mater dolorosa
iuxta Crucem lacrimosa,
dum pendebat Filius.

Πολλές φορές αγγίζουμε τις πληγές,
χωρίς να αντιληφθούμε το αίμα
που βάφει τα δάχτυλά μας.

Άλλες φορές, φθάνει δίπλα μας
ο ψίθυρος μιας ψυχής που αργοπεθαίνει…
και μας ζητάει νερό.
Κι εμείς τον ποτίζουμε
με κάτι διαφορετικό κι επικίνδυνο.



Eia, Mater, fons amoris
me sentire vim doloris
fac, ut tecum lugeam.

Φύγε!
Διώξε τη λύπη και θυσίασε
μια στιγμή ευτυχίας, σ’ ένα βωμό
που ξερνάει φωτιά.

Μη φεύγεις!
Κράτα τα δάκρυα ενός παντοτινού παραμυθιού,
πλάσε ένα μύθο απ’ την αρχή,
αγκάλιασε τις μικρές, τρυφερές,
δικές σου απολαύσεις.




Iuxta Crucem tecum stare,
et me tibi sociare
in planctu desidero.

Ταξίδεψε μ’ ένα καράβι αόρατο
σε μια αλλόκοτη αλλά θεσπέσια χώρα,
τυλιγμένος με του ανέμου το άρωμα,
ακίνητος στην πλώρη της σκέψης μου,
βυθισμένη εγώ σε νερά μαύρα,
απλώνοντας τα χέρια μου, να σε τραβήξω
σε πλάνες θαλασσινής φαντασίας…


Quando corpus morietur,
fac, ut animae donetur
paradisi gloria. Amen.

Μόνο εσύ αγάπησες?

Αλλά άφησες την αγάπη σου να ρημάξει,
αιώνιος εσύ οπαδός μιας ανέμελης υπακοής,
αλλά και μιας δαιμονισμένης αντίδρασης,
που βασανίζει μια απλή ζωή,
θερίζει αφοσίωση,
κοροιδεύει φοβισμένα μάτια…





Να προσπαθώ να φέρω στο νου μου,
αν μου άρεσε καλύτερα η μουσική
του Pergolesi ή του Palestrina,
για να σου απαντήσω…
Εσύ ήσουν με τον Pergolesi

Θυμάσαι?
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει…





7 comments:

Anonymous said...

Μας ταξιδεύεις όμορφα...

Adrian Leverkühn said...

συμφωνω και επαυξάνω

καλησπέρα ναταλία

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Έχω αραιώσει πολύ τις επισκέψεις μου στο διαδίκτυο και σήμερα στο blog σου τα έχασα.
Τι να πρωτοσχολιάσω;
Λέω για συντομία να αφήσω μόνο ένα θαυμαστικό. - ! –
Αλλά για το «περί ποείν…» χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Πρωτότυπη, τρυφερή, ευαίσθητη η ιδέα σου να γιορτάσουμε έτσι την παγκόσμια ημέρα της ποίησης.
Το «παραμύθι» ΑΡΤΙΟ παντούμ και ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ
Τα κεφαλαία για να τονίσω πως δεν είναι φιλοφρόνηση και παχιά λόγια σε μια φίλη που αγαπάμε αλλά κάτι που πιστεύω.
Έλεγα να σταματήσω την ενασχόληση με τα blogs, αλλά τέτοιες εκπλήξεις δεν με αφήνουν.
Την καλησπέρα μου

Blue said...

Χωρίς να θέλω να σε επηρεάσω... ψηφίζω Palestrina ...

Όμορφο... και ταιριάζει τόσο με την εποχή... Όσο το διάβαζα νόμιζα ότι μύριζα τις βιολέτες από τον επιτάφιο ...

Φιλιά πολλά Ναταλία μου

Anonymous said...

χαθηκα και ηταν ωραιο...besitos...

Heliotypon said...

Προσπάθησα να ακούσω τον Palestrina αλλά η μουσική του Blog δεν αφήνει! Μήπως πρέπει να κλείνει αυτή όταν παίζει το youtube?
Καλά να περάσεις.

Natalia said...

οταν ειχα βαλει αυτο το συγκεκριμενο post ειχα αφαιρεσει τελειως τη μουσικη απο το sonific.

μετα την εβαλα για το επομενο post. Αν θες να ακουσεις το video, πηγαινε πανω στο sοnific στα δεξια του blog μου και πατα με το ποντικι pause και σταματαει αμεσως...

ειναι φοβερη μουσικη θα σου αρεσει..!!