historia de un amor…

Πρώτη φορά που μπάρκαρα, πριν δεκαπέντε χρόνια
Κορίτσι άμυαλο, τρελό, ήμουν στα δεκαεφτά
Καράβια από τα πέντε μου έκοβα σε χαρτόνια
Και η καρδιά μου αγκάλιαζε τη θάλασσα σφιχτά

Σαν είδα τον ορίζοντα να χάνεται στο βάθος
Και γύρω μου τα κύματα να με περιφρονούν
Πρώτο ταξίδι σκέφτηκα, όχι πρώτο μου λάθος
Άραγε αυτοί που άφησα, πόσο θα καρτερούν?

Στην πλώρη πάντα έστεκα κι έλεγα τον καημό μου
Λιμάνια πίκρας και χαράς μου πήραν την ψυχή
Αγάπες που μου φύγανε μα μείναν στ’ όνειρο μου
Σαν ήλιος που σκοτείνιασε κι έφερε τη βροχή

Θυμάμαι σε συνάντησα σε μακρινό ταξίδι
Σ’ ένα νησί του Ατλαντικού με χίλιες μυρωδιές
Κι εσύ παιδί της θάλασσας, με μόνο σου στολίδι
Το τατουάζ στον ώμο σου -αγάπες σου παλιές –

Σου είπα πως δεν θάθελα όνειρο εσύ να γίνεις
Μου είπες «εγώ στέρεψα, δεν έχει πια η πηγή»
Μα τόξερες και τόξερα πως ήθελες να μείνεις
Για ν’ αντικρίσουμε μαζί έστω και μιαν αυγή

Μα τάφερε έτσι η μοίρα μας και πνίγηκε η αγάπη
Και θαλασσοδαρθήκαμε κι οι δυό στο πουθενά
Και τελικά κλειδώσαμε στου χρόνου το ντουλάπι
τα όνειρα, που θέλαμε να βγουν αληθινά

Πώς μου ήρθε και θυμήθηκα τόσο παλιά ιστορία
Τώρα που αφήνω το νερό να γίνω στεριανή
Ίσως γιατ’ ήταν της ζωής μοναδική μαγεία
Τρέλα, λιμάνι και γιορτή, αγάπη γαλανή