The night is young...

Σκοτάδι…

Τα μάτια της δεν μπορούσαν να αντέξουν
κι εκεί μοναξιά

Εψαξε στα τυφλά… η θήκη ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας
υπομονετικά ένα της καπρίτσιο

Ανέπνεε βαριά…
Μια κηλίδα ιδρώτα χάιδεψε κοροιδευτικά το μέτωπο της,
έπαιξε με το βλέφαρο της κι έτρεξε να κουρνιάσει
στο λαιμό της

Απόψε ήθελε να διατρέξει και τις τρισήμιση οκτάβες
Να δαμάσει τον ήχο από την χορδή, την ώρα που την
αγγίζει το δοξάρι, και την μεταδίδει από τον καβαλάρη,
που συγκρατεί όλες τις χορδές…

Μπροστά της στήθηκε χορός από αναμνήσεις
Μάλωναν ποια θα μπει μπροστά, ποια θα την παρασύρει
σ’ ένα ολέθριο και άγριο λίκνισμα, που θα οδηγούσε
κατευθείαν σε άβυσσο

Τίναξε με το δοξάρι τις πέμπτες…
Κι η σολ, η ρε’, η λα’, η μι’’,
έφθασαν στα ουράνια
Θα μπορούσε να γίνει κάποτε πρώτο βιολί
σε κείνο το κουαρτέτο…

Σιγά σιγά το μυαλό της χάθηκε
Οι τεντωμένες χορδές υπέκυπταν στη γλύκα του δοξαριού,
ενώ στο άλλο άκρο, στο χορδοστάτη,
άγγιζαν τα 4 μαγικά κλειδιά, που θα τους έδιναν ζωή,
όταν η δύναμη τους θα έπεφτε…

Απόψε, θυσίαζε τις αναμνήσεις της,
στο βωμό της μουσικής

Απόψε, ο θησαυρός της, έδωσε έκφραση στο παράπονο,
γιγάντωσε τη θέληση για δύναμη,
ξεκίνησε το ταξίδι χωρίς επιστροφή

Το χέρι σταθερό, οδηγούσε κι οδηγόταν από το δοξάρι,
το σώμα ακολουθούσε τον ήχο,
το μυαλό μπαινόβγαινε σε σήραγγες,
κι η καρδιά έκλαιγε και γέλαγε ταυτόχρονα,
σ’ αυτό το παιχνίδι, που έπαιζε ακούσια…