Ο Νικολάι Βσεβολόντοβιτς μπήκε με μεγάλα βήματα στο
κτίριο και ανέβηκε παραπατώντας τις σκάλες.
Το μυαλό του βούιζε κι οι σκέψεις του χοροπήδαγαν άγρια
ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν
Το μυαλό του βούιζε κι οι σκέψεις του χοροπήδαγαν άγρια
ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν
Εφτασε στο δεύτερο όροφο και στάθηκε λίγο να συνέλθει,
πριν χτυπήσει τη βαριά ξύλινη πόρτα.
Το μάτι του έπεσε στη θέα που απλωνόταν έξω από το μικρό
παράθυρο του διαδρόμου, και βλέποντας την εκκλησία
του Αγίου Βλαδίμηρου, δάκρυσε.
Του άνοιξε η Αννα και πέρασε μέσα στο διαμέρισμα
της οδού Κουζνέτσνυ αριθμός 5.
Το μικρό γραφείο έρημο, με μόνη συντροφιά τα
χειρόγραφα, αφημένα εδώ κι εκεί.
Η πένα πεταμένη κάτω στο πάτωμα, μόλις και
πριν χτυπήσει τη βαριά ξύλινη πόρτα.
Το μάτι του έπεσε στη θέα που απλωνόταν έξω από το μικρό
παράθυρο του διαδρόμου, και βλέποντας την εκκλησία
του Αγίου Βλαδίμηρου, δάκρυσε.
Του άνοιξε η Αννα και πέρασε μέσα στο διαμέρισμα
της οδού Κουζνέτσνυ αριθμός 5.
Το μικρό γραφείο έρημο, με μόνη συντροφιά τα
χειρόγραφα, αφημένα εδώ κι εκεί.
Η πένα πεταμένη κάτω στο πάτωμα, μόλις και
φαινόταν πίσω από το ντουλάπι.
Προχώρησε στο μέσα δωμάτιο.
Ηταν σκοτεινό και μόνο ένα κερί τρεμόπαιζε στο κομοδίνο.
Ο Νικολάι Βσεβολόντοβιτς τρέμοντας πλησίασε το
νεκρικό κρεβάτι. Ο δάσκαλος εκεί, ωχρός με τα μάτια
κλειστά, άψυχος πια.
Ακουσε πίσω του τη φωνή της Αννας.
«Το πρωί που ξύπνησα μου είπε ότι δεν είχε κοιμηθεί όλο το
βράδυ και ήταν σίγουρος ότι σήμερα θα πεθάνει. Εγραφε όλη
μέρα. Βιαζόταν να τελειώσει. Ηταν αδύναμος αλλά δεν με
άκουγε. Δεν ξεκουραζόταν ποτέ. Επεσε η πένα του στο
Ηταν σκοτεινό και μόνο ένα κερί τρεμόπαιζε στο κομοδίνο.
Ο Νικολάι Βσεβολόντοβιτς τρέμοντας πλησίασε το
νεκρικό κρεβάτι. Ο δάσκαλος εκεί, ωχρός με τα μάτια
κλειστά, άψυχος πια.
Ακουσε πίσω του τη φωνή της Αννας.
«Το πρωί που ξύπνησα μου είπε ότι δεν είχε κοιμηθεί όλο το
βράδυ και ήταν σίγουρος ότι σήμερα θα πεθάνει. Εγραφε όλη
μέρα. Βιαζόταν να τελειώσει. Ηταν αδύναμος αλλά δεν με
άκουγε. Δεν ξεκουραζόταν ποτέ. Επεσε η πένα του στο
πάτωμα κι έσκυψε να σπρώξει το ντουλάπι για να την πιάσει.
Πνευμονική αιμορραγία είπε ο γιατρός.
Πνευμονική αιμορραγία είπε ο γιατρός.
Πέθανε σε λίγες ώρες »
28 Γενάρη, λοιπόν, χάθηκε…
σκέφτηκε ο Νικολάι Βσεβολόντοβιτς.
Απλωσε το χέρι του και χάιδεψε απαλά το κεφάλι του νεκρού.
Χρόνια και χρόνια υπόφερε,
χρόνια και χρόνια έδινε ζωή σε άψυχους χαρακτήρες
και τους γιγάντωνε
και τους μετέτρεπε σε δυνάμεις απίστευτες,
σε πρόσωπα που διαγράφονταν πεντακάθαρα στην κάθε
28 Γενάρη, λοιπόν, χάθηκε…
σκέφτηκε ο Νικολάι Βσεβολόντοβιτς.
Απλωσε το χέρι του και χάιδεψε απαλά το κεφάλι του νεκρού.
Χρόνια και χρόνια υπόφερε,
χρόνια και χρόνια έδινε ζωή σε άψυχους χαρακτήρες
και τους γιγάντωνε
και τους μετέτρεπε σε δυνάμεις απίστευτες,
σε πρόσωπα που διαγράφονταν πεντακάθαρα στην κάθε
σελίδα του χειρόγραφου, σε αλήθειες που αναδύονταν
βασανιστικά και σμίλευαν Πιστεύω και Αρχές…
«Αντίο… ευχαριστώ…» ψιθύρισε ο Νικολάι Βσεβολόντοβιτς
και βγήκε από το δωμάτιο.
Στο γραφείο είδε τα χειρόγραφα, και πλησιάζοντας,
άγγιξε το χαρτί και διάβασε πάνω - πάνω την επιγραφή…
“Αλήθεια, αλήθεια σας λέω
Αν δεν πεθάνει ο κόκκος του σίτου όταν πέσει στη γη,
αυτός ΜΟΝΟΣ μένει.
Αν όμως ΠΕΘΑΝΕΙ, φέρει πολύ καρπό…”
Το έγραψα πριν λίγα αυθόρμητα
και το αφιερώνω στους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ
Νικολάι Βσεβολόντοβιτς του σήμερα…
και το αφιερώνω στους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ
Νικολάι Βσεβολόντοβιτς του σήμερα…
2 comments:
Πάντα ήμουν οπαδός του αυθόρμητου...
και πάντα πίστευα ότι στον καθένα μας μέσα κρύβεται ένας αληθινός Σταυρόγκιν!
Να είσαι πάντα καλά Ναταλάκι!
Και μιας και πέρασα να σε χαιρετίσω αφού θα είμαι χωρίς πρόσβαση για λίγο καιρό.... σου εύχομαι να περάσεις έναν πολύ όμορφο Αύγουστο!
Φιλάκια πολλά
Αυτό δεν είναι αυθόρμητο, κάποια άλλη ζωή ήρθε και κούρνιασε στο μυαλό σου για να βρει κάπου μια διέξοδο στην πραγματικότητα μας. Πολύ χρονοταξιδιάρικη, η ανάρτηση σου, μου άρεσε, έχει κότσια σαν αυτή την φράση , “ …χρόνια και χρόνια έδινε ζωή σε άψυχους χαρακτήρες…”,έχει μια αυτοθυσία και μια άλλη συμβολική υπόσταση.
Όπως και να έχει ,σιδερένια καληνύχτα σου αφήνω
Post a Comment