Venceremos… la luna?

“Σ’ αρέσουν οι ρηχές θάλασσες…
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
αλλά πάντα στα ρηχά.
Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες,
κι ας μη γυρνώ τον κόσμο”

To CD είναι δώρο από ένα φίλο
Με όλη την έννοια της λέξης…
Το έχει γράψει μόνος του με αγαπημένα του τραγούδια
Γι αυτό και απόψε το βράδυ ξάπλωσα στον καναπέ,
χαμήλωσα το φως, σέρβιρα τον εαυτό μου τόνικ
(με λεμόνι και πάγο) που μου αρέσει,
τράβηξα την κουρτίνα για να έχω το φεγγάρι δίπλα μου,
έβαλα μουσική κι αφέθηκα να χαλαρώσω στους ήχους

Τα κομμάτια τα γνώριζα όλα μέχρι εκείνη τη στιγμή,
και σιγοτραγουδούσα, όταν…

Ποιος είναι αυτός με αυτή τη σκληρή και ταυτόχρονα
γλυκιά φωνή?

Σχιζοειδής ψύχωση…

Ποιός είναι αυτός που γράφει τέτοιους στίχους?
Μοιάζει να μη φοβάται τίποτα

Εκανε συνέχεια τη διαδρομή Καλλιδρομίου – Δαφνί
Κι ανάμεσα ξύλο…

Μα πώς δεν τον ξέρω? Δεν μπορεί
Δεν τον έχω ξανακούσει ποτέ
Κι όμως αγγίζει τόσο την συντηρητικά
εκπαιδευμένη ψυχή μου

Νοικιάζει στην Καλλιδρομίου 55 ένα μικρό μαγαζάκι
και το μετατρέπει σε "Χώρο Προετοιμασίας".

Στο τέλος του τραγουδιού μένω σιωπηλή

Σηκώνομαι, ψάχνω στο internet, διαβάζω…

«Η αφόρητη πίεση της επικείμενης δίκης,
το τσεκούρι της έξωσης να ανεμίζει πάνω απ' το
κεφάλι του, η φοβία των ψυχιατρείων και η ρετσινιά
του βιαστή που κατακτά το μυαλό του, τον κάνουν
κυριολεκτικά κομμάτια. Κρίσεις μελαγχολίας
τον σφυρηλατούν, αυτοαπομόνωση, απελπισία και
απεγνωσμένες προσπάθειες να κρατηθεί...

Μάταια όμως…»

αυτή είναι ζωή?
Τι κι αν τον βρήκαν κρεμασμένο με σχοινί που έβαλε
ο ίδιος στο λαιμό του? Αυτός θα ταξιδεύει πάντα ελεύθερος…
σκέφτηκα, καθώς άκουγα για τέταρτη φορά τον «μπαγάσα»…

Ψηλά στον ουρανό, κυριαρχούσε
η Πανσέληνος του Σεπτεμβρίου
Κάποιος είπε ότι είναι δυνατή,
με μεγάλη επιρροή επάνω μας
Λες …?