nocturne...

Τράβηξε με αργές , σταθερές κινήσεις το μαύρο κουτί
από το πάνω ράφι της ντουλάπας.
Το κατέβασε προσεκτικά και το κράτησε ευλαβικά
στα χέρια της.

Περπατούσε μόνος στο σκοτάδι…
Οι σκέψεις που τον βασάνιζαν άρχισαν να γίνονται
εικόνες που έπεφταν με κινηματογραφική ταχύτητα…
Στο πίσω μέρος του μυαλού του,
οι μνήμες ξύπνησαν και του έστειλαν το πρώτο μήνυμα…

Άνοιξε το κουτί χωρίς να διστάσει στιγμή.
Τα μάτια της καρφώθηκαν στο περιεχόμενο,
ενώ στο πρόσωπο της δεν υπήρχε ίχνος σύσπασης.
Άπλωσε το χέρι της…

Είχε ακούσει ότι το φεγγάρι είχε ένα φοβερό χρώμα.
Είχε ακούσει κι αυτός για το σεληνόφως της ερημιάς,
για το επικίνδυνο ασημένιο του Φλεβάρη,
αλλά δεν αξιολόγησε την πληροφορία όσο θα έπρεπε…
Και τώρα το έψαχνε χωρίς ελπίδα

Ήταν ένα θαυμάσιο βιολί.
Το έβγαλε από το κουτί, χάιδεψε το ψυχρό πολύτιμο

ξύλο, άγγιξε το δοξάρι στο πλάι, χτύπησε τις χορδές

μία μία και τις ένιωσε να ψιθυρίζουν στο χορδοστάτη.
Άρχισε να τις κουρδίζει αργά, αλλά βασανιστικά,
σε αποστάσεις πέμπτης…

Είχε ακόμα αυτή την ανάμνηση του ψυχρού έρωτα

στο μυαλό του…
Οι εικόνες συνέχιζαν να πέφτουν χωρίς τέλος.
Δεν προλάβαινε να πάρει ανάσα.
Έκπληξη, θυμός, απόλαυση…
Έπρεπε να συνέλθει.
Έπρεπε να κρατήσει την ψυχραιμία του.

Σολ, ρε, λα, μι…
Έβενο, ροδόξυλο, σφεντάμι, πεύκο, έλατο…
Όλος ο πλούτος της γης πάνω σε ένα θαυμαστό

αντικείμενο.
Ακούμπησε το δοξάρι πάνω στις χορδές,
έκλεισε τα μάτια της και άρχισε να παίζει την πρώτη νότα.
Από τον καβαλάρη, οι ταλαντώσεις των χορδών

μεταφέρθηκαν στο καπάκι, το οποίο με τη σειρά του

τις μετέφερε στο σώμα του βιολιού.

Κοίταξε γύρω του ανέκφραστος και αδιάφορος...
Οι χτύποι στις εξόδους του θύμισαν ξανά τη νεκρή οπτασία
Νέες σκέψεις περνούσαν γρήγορα

από το χρωματικό του κέντρο!
Πόσο εκνευριστική είναι η σύγκλιση πιθανοτήτων?
Πώς συγχρονίζονται σε αυτή τη ρηχή εικόνα?
Φανερά εκνευρισμένος συνέχισε την πορεία του μέσα στο

βαθύ σκοτάδι, ενώ πίσω του…

χιλιάδες ατσάλινες μύγες τον ακολουθούσαν...

Ο ήχος του βιολιού διέλυσε όλα τα αδιέξοδα…
Ένιωσε με όλο της το είναι τη μουσική.
Ξαναγεννήθηκε μέσα από τη δύναμη μιας νότας…
Συνέχισε να παίζει στη φαντασία,
ενώ ένιωθε αυτό το λεπτό ραβδάκι από πεύκο,
που έστελνε τις ταλαντώσεις των χορδών σ΄ όλο
το όργανο και το έκανε μοναδικό…
Την ψυχή του βιολιού

Τα μωβ είναι του ανώνυμου ποιητή
που μου έδωσε το ραβδάκι
για να γράψω τα μπλε και τα κίτρινα…
Αφιερώνω αυτό το post σ’ όσους βρίσκουν
μέσα στις νότες και τους στίχους
την αθωότητα και τη δύναμη…