goodnight in the mist...

Το παρελθόν ήρθε στο μυαλό του εκείνο το βράδυ του

φθινοπώρου, που κάθισε στο πιάνο κι άρχισε να γράφει

ένα ολοκαίνουργιο μέρος για την 4η συμφωνία του,

ένα scherzo που θα γινόταν παγκόσμια φημισμένο,

το περίφημο hunting scherzo…
Το έκανε συχνά αυτό με τις συμφωνίες του.

Επηρεαζόταν από τις γνώμες και κριτικές κι άλλαζε

ρυθμούς, ή πέταγε τελείως τμήματα με πολύπλοκες

τεχνικές…

Εκανε βαρύ κρύο εκείνο τον Οκτώβριο του 1880 στη

Βιέννη. Το μικρό διαμέρισμα του Αντον ήταν απλό

και φιλικό. Συνήθιζε να δουλεύει τη μουσική του στο

γαλάζιο δωμάτιο, με το μεγάλο παλιό πιάνο, το

αγαπημένο του αρμόνιο, το μικρό τραπέζι και την

καρέκλα του. Πεταμένα παντού, ήταν φύλα με

πεντάγραμμα και νότες. Στον ένα τοίχο ήταν ένα μεγάλο

πορτραίτο του. Όταν συνέθετε μουσική, κανένας δεν

επιτρεπόταν να διακόψει τον καλλιτέχνη.
Εκείνο το βράδυ, ξύπνησε μέσα στην άγρια νύχτα.
Αναψε δυο κεριά στο δωμάτιο κι άρχισε να γράφει.

Ο Αντον ένιωθε ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει στη μουσική

του, ότι κάτι νέο θα ταίριαζε στη ρομαντική συμφωνία του.
Δούλεψε για ώρες.
Διάβασε από την αρχή τις παρτιτούρες, το allegro της

εισαγωγής, το αργό κομμάτι που ακολουθούσε, το νέο

υπέροχο scherzo και το allegro finale. Χαμογέλασε ήρεμα…
Το βλέμμα του έπεσε στη φωτογραφία της νέας γυναίκας

που είχε πάνω στο πιάνο.
Η αγαπημένη του Μαρί…
Η νεαρή δεκαεπτάχρονη καλλονή, που γνώρισε πριν λίγους
μήνες στο Oberammergau της Γερμανίας, όταν έκανε

καλοκαιρινές διακοπές. Είχε παρακολουθήσει το περίφημο

Passion Play στο μικρό χωριό, και είχε εντυπωσιαστεί από

την ομορφιά της Μαρί, που έπαιζε μια από τις κόρες της

Ιερουσαλήμ…
Αργότερα γνωρίστηκαν, μίλησαν, έκαναν συντροφιά.

Με το τέλος των διακοπών γύρισε στη Βιέννη και

ξεκίνησαν αλληλογραφία. Τώρα του έλειπε.

Η δύναμη της μουσικής που έπαιζε, τον έσπρωξε να

πάρει ένα λευκό χαρτί και να γράψει…

«My dearest Mari. I am dedicating this part of music

to you. You have been my inspiration for months and

I thank you for this. I hope that we continue to write

to each other, and although we are so far apart,

we will meet soon… »

Εβαλε το γράμμα σε ένα φάκελο, τον έκλεισε και κοίταξε

ξανά τη φωτογραφία της πάνω στο πιάνο. Αγγιξε με τα

δάχτυλα του τα μαλλιά της στη φωτογραφία,

και σκέφτηκε

Despite the distance, they both knew it was only

a matter of time. And somehow, that made things

look real close…