Monday, March 09, 2009

goodnight in the mist...


Το παρελθόν ήρθε στο μυαλό του εκείνο το βράδυ του
φθινοπώρου, που κάθισε στο πιάνο κι άρχισε να γράφει
ένα ολοκαίνουργιο μέρος για την 4η συμφωνία του,
ένα scherzo που θα γινόταν παγκόσμια φημισμένο,
το περίφημο hunting scherzo…
Το έκανε συχνά αυτό με τις συμφωνίες του.
Επηρεαζόταν από τις γνώμες και κριτικές κι άλλαζε
ρυθμούς, ή πέταγε τελείως τμήματα με πολύπλοκες
τεχνικές…

Εκανε βαρύ κρύο εκείνο τον Οκτώβριο του 1880 στη
Βιέννη. Το μικρό διαμέρισμα του Αντον ήταν απλό
και φιλικό. Συνήθιζε να δουλεύει τη μουσική του στο
γαλάζιο δωμάτιο, με το μεγάλο παλιό πιάνο, το
αγαπημένο του αρμόνιο, το μικρό τραπέζι και την
καρέκλα του. Πεταμένα παντού, ήταν φύλα με
πεντάγραμμα και νότες. Στον ένα τοίχο ήταν ένα μεγάλο
πορτραίτο του. Όταν συνέθετε μουσική, κανένας δεν
επιτρεπόταν να διακόψει τον καλλιτέχνη.
Εκείνο το βράδυ, ξύπνησε μέσα στην άγρια νύχτα.
Αναψε δυο κεριά στο δωμάτιο κι άρχισε να γράφει
.



Ο Αντον ένιωθε ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει στη μουσική
του, ότι κάτι νέο θα ταίριαζε στη ρομαντική συμφωνία του.
Δούλεψε για ώρες.
Διάβασε από την αρχή τις παρτιτούρες, το allegro της
εισαγωγής, το αργό κομμάτι που ακολουθούσε, το νέο
υπέροχο scherzo και το allegro finale. Χαμογέλασε ήρεμα…
Το βλέμμα του έπεσε στη φωτογραφία της νέας γυναίκας
που είχε πάνω στο πιάνο.
Η αγαπημένη του Μαρί…
Η νεαρή δεκαεπτάχρονη καλλονή, που γνώρισε πριν λίγους
μήνες στο Oberammergau της Γερμανίας, όταν έκανε
καλοκαιρινές διακοπές. Είχε παρακολουθήσει το περίφημο
Passion Play στο μικρό χωριό, και είχε εντυπωσιαστεί από
την ομορφιά της Μαρί, που έπαιζε μια από τις κόρες της
Ιερουσαλήμ…
Αργότερα γνωρίστηκαν, μίλησαν, έκαναν συντροφιά.
Με το τέλος των διακοπών γύρισε στη Βιέννη και
ξεκίνησαν αλληλογραφία. Τώρα του έλειπε.


Η δύναμη της μουσικής που έπαιζε, τον έσπρωξε να
πάρει ένα λευκό χαρτί και να γράψει…

«My dearest Mari. I am dedicating this part of music
to you. You have been my inspiration for months and
I thank you for this. I hope that we continue to write
to each other, and although we are so far apart,
we will meet soon… »

Εβαλε το γράμμα σε ένα φάκελο, τον έκλεισε και κοίταξε
ξανά τη φωτογραφία της πάνω στο πιάνο. Αγγιξε με τα
δάχτυλα του τα μαλλιά της στη φωτογραφία,
και σκέφτηκε

Despite the distance, they both knew it was only
a matter of time. And somehow, that made things
look real close…




8 comments:

Roadartist said...

..πολύ όμορφη ανάρτηση..ξανά!
Η σκέψη και το αληθινό συναίσθημα εκμηδενίζει κάθε είδους απόσταση..
Θα ήθελα πολύ να ήμουν Βιέννη, να βολτάρω στους δρόμους, να ακούω μουσική (εννοείται!!!) όχι μόνο στα διάσημα θέατρα της πόλης..αλλά κ από τους πλανόδιους... Πολύ όμορφη ιστορία, ταξίδεψα..

lakis said...

Υπέροχο ανάρτηση. Απλή κι ουσιαστική. Μέρα καλή

Ra Ma said...

Θα αποφύγω να αναφερθώ στη τρομερή δύναμη του έρωτα ώστε να οδηγεί σε απάτητα μονοπάτια έμπνευσης τον έχοντα, καθώς και τον θαυμάσιο τρόπο να εκμηδενίζει τις αποστάσεις και να σε ταξιδεύει στο παρελθόν, για να σταθώ στα καθημερινά που συζητάμε εμείς οι απλοί άνθρωποι στη γειτονιά του:
1)Πρέπει επειγόντως να μπει γυναίκα στο σπίτι, η ακαταστασία είναι μεγάλη!
2)Η ομορφιά και τα νιάτα της Μαρί τον ξελόγιασαν!
3)Μα με δεκαεπτάχρονη! Φοβόμαστε μήπως πάθει νευρικό κλονισμό ή το χειρότερο δεν αντέξει τη καρδιά του!

Καλησπέρα!!!

Natalia said...

roadartist

Βιεννη και κλασσική μουσικη πανε μαζί...
και μας παίρνουν σε ένα ταξίδι στο όνειρο

φιλιά


λάκη

μέσα στα απλά πράγματα κρύβονται κάποιες απίστευτες ομορφιές

καλησπέρα



marc

τα ταξίδια στο χωροχρόνο είναι η ειδικότητα μας...

όσο για τον Anton Bruckner? κορυφαίος κλασσικός συνθέτης αλλά ερωτευότανε δεκαεπτάχρονες... :)

καλησπέρα

panathinaeos said...

ειναι πολλα τα θεματα του παραφορου (και μη) ερωτα! η τοσο ποιητικη αναρτηση σου ανοιγει την πορτα για το απεραντο θεμα, για να ακουστει η μουσικη του Μπρουκνερ και να μιλησει η ψυχη του
κι εδω νομιζω ευρισκεται η μεγαλειωδης αντιστιξη του βιου μας: ο ερως ειναι στιγμιαιος σχεδον, η και αιωνιος, οσο στιγμιαιοι η και αιωνιοι ειμαστε κι εμεις, το θεμα ειναι κατα ποσον μας ωθει η οχι στην πραξη της αντικειμενοποιησης, κατα την οποια ποιουμε ποιηση, μουσικη, ζωγραφικη, παραγουμε δηλαδη ανεξαρτητα ημων αντικειμενα που αποκτουν ιδιον βιον και συνεχιζουν ανεξαρτητα την υπαρξη τους

Axis Mundi said...

Υπέροχη ανάρτηση. Η μουσική έχει αισθήματα, και τα συναισθήματα παίζουν μουσική. Βιέννη.. κλασσική μουσική... τι να πω... μας ταξίδεψες Ναταλία και σ ευχαριστώ.

Natalia said...

παναθήναιε

μου άρεσε παρα πολύ η προσέγγιση σου...

κάτι που πιθανόν να δημιουργείται από ένα υποκειμενικό υπόβαθρο και αίτιο, να μπορεί να συνεχίζει πορεία ανεξάρτητη και να ...αντικειμενοποιείται!

μακάρι να το ήξερε τότε ο Μπρούκνερ...

καλησπέρα


axis mundi

και συ επίσης έχεις υπέροχα συναισθήματα... :)

ευχαριστώ που πέρασες
καλησπέρα

Natalia said...

Κάποιος φίλος, τον οποίο μάλλον δεν άγγιξε καθόλου η ανάρτηση και δεν άφησε σχόλιο αν και θα ήθελα να εχω όλων τα σχόλια, ας είναι κι αρνητικά, ο φίλος λοιπόν αυτός με ρώτησε αν γνωρίζω ότι ο Μπρούκνερ έγραψε και μια συμφωνία, τη μηδενική...

Εψαξα και βρήκα τα παρακάτω:

O Otto Kitzler, δάσκαλος σύνθεσης του Μπρούκνερ, του ανέθεσε στο απόγειο των σπουδών του να γράψει μια συμφωνία. Ο Μπρούκνερ την τελείωσε το 1863, και την ονόμασε Σπουδή Συμφωνία σε F minor, γνωστή σαν 00. Παρότι δεν τον ικανοποίησε αυτό του το έργο, δεν το κατέστρεψε ποτέ.
Αν και είναι αρχικό έργο, περιέχει στοιχεία "μπρουκνερικά", όπως η κυριαρχία της τρομπέτας στο αλλέγκρο της εισαγωγής και το γνωστό scherzo του συνθέτη...
Ο δάσκαλος Kitzler είπε απλά ότι αυτή η δημιουργία δεν ήταν πολύ εμπνευσμένη...
Η συμφωνία αυτή πρωτοπαίχτηκε το 1924 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1973...

Δεν την έχω ακούσει ακόμα...