Tuesday, June 23, 2009

break on through...


Αφόρητος πόνος,
σε ψυχή και σώμα
Αναποδογυρισμένα συναισθήματα
χαμένα στον ίλιγγο
μιας επικίνδυνης δράσης

Τσαλαπατημένες μνήμες
ψάχνουν να βρουν διέξοδο
μέσα από πόρτες σαθρές
και να διαφύγουν, πετώντας
με τις μηχανές του χρόνου

Γερασμένες υπάρξεις
σε σκελετωμένο σώμα
απλώνουν άνω και κάτω άκρα
να προσφέρουν γνώση
και να πάρουν, σ’ αντάλλαγμα, ζωή

Κι εγώ?
Στρίβω το κέρμα στον αέρα,
χαστουκίζω τη συνείδηση,
ρίχνω τον εαυτό μου στο κενό

Αλλά το βλέμμα μου στο νόμισμα
Μήπως και όρθιο σταθεί
Και εκδικηθώ
Την αθωότητα μου

Και ξεχάσω
Τον ήδη ξεχασμένο, απ’ άλλους, κόσμο μου





4 comments:

kioy said...

Ο δρόμος της αλλοτρίωσης παραμονεύει διαρκώς, καθώς σε σώματα γέρικα, σε κελιά σκουριασμένα φυλακίζουμε τον αληθινό μας εαυτό. Είναι ο φόβος και η ανασφάλεια που μας στρέφει στην "εύκολη" ζωή. Αλλά τελικά ποιος είναι αυτός που έπεαιξε ένα γύρο και με τη συνείδηση και δε βγήκε χαμένος;

Natalia said...

kioy

εχουμε ανταλλαξει 1-2 σχολια, και η αληθεια ειναι οτι την προσεγγιση σου αυτη δεν την ειχα στο νου μου, οταν εγραψα το ποίημα. Ομως μου αρέσει αρκετά... ναι, μου αρεσει

καλησπέρα

Big Bad Wolf said...

Πολύ, πολύ όμορφο...

Natalia said...

psychomechanic

προσπαθώ...