το ξύπνημα...

Η σκέψη αγκάλιασε τον ορίζοντα
χαιδεύοντας με τα φύλλα μιας πολύπαθης αμφιβολίας
την ξάστερη ανάσα,
μετατρέποντας την σε φοβισμένη κραυγή…

Μέσα από τα διάκενα της απόλυτης σκιάς
ο φόβος μεταβάλλεται
σε αδιέξοδη θύμηση,
που σκάβει βαθιά
κάτω από το υποσυνείδητο
για να εντοπίσει ίχνη ματαιοδοξίας…

Και πάλι,
η αέναη κίνηση
θα φωτίσει τους αναπάντητους κόσμους
της Ιππολύτης,
μαζεύοντας από την πληγωμένη γη,
τη Ζώνη της…

Η μάχη δε θα χαθεί…

Οι παραλλαγές
που μπερδεύονται στη θλιβερή εικόνα του άγνωστου,
προβάλλουν αφόρητα πολυεπίπεδες
και πανέμορφα ψυχρές…

Κι οι σκιές πλησιάζουν,
κι οι όμηροι αναρωτιούνται
για το αναμενόμενο τέλος…

Κι ανάμεσα στα φύλλα
η Αμαζόνα
διακρίνεται περίτρανα
Και ταυτίζεται
με τη φωτιά
τη βροχή
τη δίψα
την προσμονή
τη δύναμη
τη μουσική
την έλξη…