απόψε… αυτοσχεδιάζουμε

Απόψε θέλω να ταξιδέψω…

Να κλείσω τα μάτια μου και να βυθιστώ σ’ ένα
όνειρο, που θα απογειώσει τις σκέψεις μου

Να ανασάνω μια σταλιά από τον αέρα της
απέραντης νοημοσύνης

Να ξεπεράσω το χρόνο και να σχεδιάσω στο άπειρο
τις επιθυμίες μου, τα ανεκπλήρωτα μυστικά μου,
τις χλωμές αναμνήσεις του πουθενά μου…

Φουντάραμε καραμοσάλι στο ποτάμι.

Είχε ο πιλότος μας το κούτελο βαμμένο

"κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω"

ωστόσο οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη

Προσπαθώ να ανακαλύψω τις χαμένες ονειροπαγίδες,
για να φυλακίσω εφιάλτες, να ελευθερώσω όνειρα,
να νιώσω το κρυστάλλινο νερό στο σώμα μου…

Αδιαφορώντας για τις κραυγές που ψάχνουν διέξοδο,
τρέχω ανυπόμονα και νευρικά, ελπίζοντας να προλάβω…

Τη νύχτα σου 'πα στο καμπούνι μια ιστορία,

την ίδια που όλοι οι ναυτικοί λένε στη ράδα,

τα μάτια σου τα κυβερνούσε σοροκάδα

κι όλο μουρμούριζες βραχνά: "Φάλτσο η πορεία..."

Θα χαθώ…
ανάμεσα σε θεόρατα κύματα, επικίνδυνα σκυλόψαρα,
τεράστια καράβια, ξερά βράχια

Η παρέλαση των στιγμών σε λίγο ξεκινάει…
Χρόνια, ημέρες, ώρες, δευτερόλεπτα
μπαίνουν στη σειρά…

Σαλπάρουμε! Μας περιμένουν στο Μπραζίλι.

Το πρόσωπό σου θα το μούσκεψε το αγιάζι.

Ζεστόν αγέρα κατεβάζει το μπουγάζι

μα ούτε φουστάνι στη στεριά κι ούτε μαντήλι

Σαλπάρουμε!
Τα χρώματα εναλλάσσονται, ακροβατώντας σε

νοητό σχοινί

Τι να πρωτοδιαλέξω!
Μπλε, μαύρο, κίτρινο, κόκκινο, μωβ, γαλάζιο…

Ο χειμώνας πλησιάζει…

υγ τα μπλε του μεγάλου Νικόλα…
Τα γκρι, ανεμοσκορπίσματα της Ναταλίας…