bye bye pumpkin pie...

Από το γραφείο μου έχω μια πολύ ωραία θέα
της Πεντέλης. Μου αρέσει όταν είμαι κουρασμένη,
να αφήνω το βλέμμα μου να σκαρφαλώνει στις
πλαγιές του βουνού, και σιγά σιγά διασχίζοντας
δέντρα, δρόμους, θάμνους και στέγες, να αγκαλιάζει
γλυκά την κορυφή…

Σήμερα είχα εξαιρετικά δύσκολη δουλειά…
Οργάνωση του έργου, επόμενα βήματα που λέμε,
ήμουν αφοσιωμένη στο computer, όταν χτύπησε το
τηλέφωνο. Η Μαρία ήταν…
«Thanksgiving day σήμερα… θυμάσαι?»
«Τι να θυμηθώ?»
«… Το Μαρτσέλο… »
«Ποιόν? Πού τον θυμήθηκες?»

Ακούγοντας το δυνατό γέλιο της Μαρίας στο

ακουστικό, κοίταξα το βουνό απέναντι. Αυτή τη φορά

το βλέμμα μου έτρεχε, έτρεχε ιλιγγιωδώς, καλύπτοντας

απόσταση χιλιομέτρων στο χώρο και στο χρόνο…
μπαινοβγαίνοντας σε τούνελ, χωρίς αρχή και δίχως

τέλος…

Ο Mαρτσέλο… Αμερικάνος βραζιλιάνικης καταγωγής,
φοιτητής στο πανεπιστήμιο μου με το πρόγραμμα
ανταλλαγής φοιτητών, από το πανεπιστήμιο Syracuse…
Upstate New York… Ωραίο παιδί, με μακριά μαλλιά,
δεμένα πίσω, κι αθλητικό σώμα…

Ηταν η τελευταία Πέμπτη του Νοέμβρη, όταν μου
ζήτησε να βγούμε για δείπνο, για να γιορτάσουμε
μαζί την ημέρα των Ευχαριστιών. Ναι, μου άρεσε η ιδέα
Και δέχτηκα…

Ο Μαρτσέλο είχε μια ΤR7 cabrio, δεν ξέρω πού είχε βρει
αυτό το μοντέλο, μου φαινόταν παλιό αλλά classy. Τον

συνάντησα στις 8 το βράδυ και ξεκινήσαμε για το

απολαυστικό δείπνο, σε ένα αμερικάνικο εστιατόριο έξω

από το Greenwich… Ηταν τέλος Νοέμβρη, αλλά είχε

μια όμορφη βραδιά, θυμάμαι…

Μπαίνοντας στο εστιατόριο, εντυπωσιάστηκα από τη

λιτή διακόσμηση. Αυτό που δεν μπορούσα να

φανταστώ, αλλά μου έμεινε αξέχαστο ήταν το μενού.

Ξεκινήσαμε με υπέροχη χορτόσουπα…

Μετά δοκιμάσαμε φανταστικό σουφλέ με σπανάκι και

λιωμένο τυρί…
Ξεροψημένα ψωμάκια με λιαστή ντομάτα και πιπεριά
Μανιτάρια σωταρισμένα με λάδι και βότανα…

Και το κυρίως πιάτο…

Ψητή γαλοπούλα με αρωματικά βότανα και γέμιση

καλαμποκόψωμο, κουκουνάρι και άγρια μούρα…

Πατάτες πουρέ χειροποίητες ροδοκοκκινισμένες

στο γκριλ… περιχυμένες με σάλτσα κράνμπερυ

Και για γλυκό? Πεντανόστιμη κολοκυθόπιτα…

Το κρασί ήταν από σταφύλια Καλιφόρνιας,
θα ήπια και τρία ποτήρια

Στο τέλος κάναμε και μια ευχή κρατώντας το κοκαλάκι
της γαλοπούλας, και βγήκαμε στην αυλή για να

θαυμάσουμε τα δεκάδες πυροτεχνήματα και να

κυνηγήσουμε τα πολύχρωμα μπαλόνια…

Μα τι έγινε?
Τα χρώματα ξαφνικά ξεθώριασαν, οι μυρωδιές χάθηκαν,
οι ήχοι έπεσαν, τα φώτα χαμήλωσαν,
κι ο Μαρτσέλο χαμογελώντας, πέρασε στο τούνελ

του χρόνου…

Κοίταξα πάλι την Πεντέλη…
Τώρα είχε πάνω της πυροτεχνήματα, και μπαλόνια,
και φώτα, και κράνμπερυ σως, και μια ευχή…