δέκατο βράδυ (ο νάρκισσος…)

Απόψε νιώθω μια ανεξήγητη μελαγχολία…

Η μοναχικότητα με τυλίγει και ψάχνω για ένα

ταξίδι που θα με βγάλει από το κλειστό δωμάτιο

και θα με συνεπάρει…

Κλείνω τα μάτια κι αναζητώ με αγωνία τις

παθιασμένες θάλασσες της αβύσσου.

Προσπαθώ να διακρίνω τη λάβα που πάγωσε

κι έγινε βράχος. Θέλω να αγγίξω την απαλή υφή

της σκοτεινής ζώνης που μοιάζει απίστευτα

με θλίψη νερού…

Περπατώ με αργά βήματα, ανιχνεύοντας τριγύρω,

ελπίζοντας για κάποια συντροφιά…

Και τότε το βλέπω!

«Il Mare»…

Ένα μπαρ στη μέση του πουθενά.

Αδειο, έρημο θα έλεγα, χωρίς ίχνος ζωής…

Πλησιάζω διστακτικά, φοβισμένα.

Και ξαφνικά φτάνει στ’ αυτιά μου η πιο μελωδική

μουσική που έχω ακούσει ποτέ… Μπαίνω μέσα.

Ο μπάρμαν με κοιτάζει έκπληκτα.

Θα απορεί πώς έκανα τέτοιο μεγάλο ταξίδι.

Πώς βρέθηκα στα highlands, εγώ ή εύθραυστη

γυναίκα ενός μακρινού κόσμου…

Το ποτό είναι μπροστά στον πάγκο και με

περιμένει…

Έχετε ακούσει για το κοκτέηλ «chaos»?

Everclear alcohol, κίνδυνος, cherry brandy, ένταση,

Benedictine liqueur, περιπέτεια, Bailey’s Irish cream,

τόλμη, cream, πάθος,maraschino cherry, απόλαυση…

Πίνεται παγωμένο, εξαιρετικά παγωμένο…

και αφού απομακρύνετε από το μυαλό

οποιαδήποτε σκέψη…

Η ποίηση σήμερα αντιπαλεύει την ουράνια πρόσκληση

κι ο ύμνος του μεγάλου νόστου του Σικελιανού

αναδεικνύει την εσωτερική μας πάλη…

Ὄργιο βαθύ! Στὸν πάγκοσμο παλμό σου, μὲς στὸ νέο

ποὺ γνώρισα κορμί,

στῆς δύναμής σου τὴν πηγὴ κατάβαθα ἀναπνέω

μ᾿ ἀνήκουστην ὁρμή,

κι ὡς κατεβαίνει ἀγνάντια μου, χωρὶς νὰ τὸ γυρεύω,

τὰ βάθη τ᾿ οὐρανοῦ

ὁ ἁρματωμένος Ἔρωτας, σκιρτῶ κι ἀντιχορεύω

μὲ τ᾿ ἅρματα τοῦ νοῦ!

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως,

κρυμμένος σὰν ἀετός,

μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος,

ὁ πρῶτος μου ἐαυτός...

Αρχίζω να αισθάνομαι μία έντονη έλξη

από την αλληλεπίδραση του ηλιακού ανέμου,

του μαγνητισμού της γης μου και της ανώτερης

ατμόσφαιρας…

Η αυγή με βρίσκει να στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου,

δακρυσμένη για το τέλος του ονείρου.

Η aurora borealis συνεχίζει να φωτίζει τις χαμένες

σκέψεις μου και να τροφοδοτεί το μυαλό μου

με σωματίδια μιας απερίσκεπτης ανάμνησης…

Και εγώ φεύγω…χάνομαι..
Διαλύομαι μέσα από τις τυχαίες βόλτες μου,

στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού…