μπάρκο...για τη φαντασία

Ηθελα από καιρό να κάνω μια τέτοια προσπάθεια

Όμως δεν γνώριζα κανένα ναυτικό,
να μου πετάξει μερικές σχετικές ορολογίες…
Και να που προχθες συνάντησα μετά από καιρό,
τον καπεταν Σταμάτη.
Έμπειρος ναυτικός, με τσαγανό,
μου έχει πει παλιότερα κανα δυό γερές ιστορίες.
Μέχρι και ανταρσία στο πλοίο του από Φιλιππινέζους ναυτικούς…

Αυτός με έμαθε τις λέξεις που θα διαβάσετε

Ευχαριστώ και τον Κλέωνα
που επέλεξε 3 μοναδικές φωτογραφίες
από το αρχείο του
και τις έστειλε με την καρδιά του
για να στολίσουν το δημιούργημα μου…

Αυτό το ποίημα
αφιερώνεται στους ναυτικούς
που θαλασσοδέρνονται…

Αλλά και στους στεριανούς εκείνους
που, έστω και για μια φορά,
διψάνε να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο
με την πλανεύτρα…

Στη μέση του πουθενά…

Είδα χθες βράδυ όνειρο τρελό
Πως κρεμασμένη ήμουνα στου πλοίου τους μπουλμέδες
Και κοίταζα ψηλά τους εμιγκρέδες
που είχαν κινήσει γι’ άλλη γη και ουρανό…

Και γω με λύσσα να ματσακονίζω
να καθαρίζω τα βρώμικα περτσίνια
Και να μιλάω σε περαστικά δελφίνια
Του κόσμου τις χαρές να εξιστορίζω…

Μακριά να φαίνεται το αρίβο
Και το καμπούνι να λυγιέται εμπρός μου
Να βρίσκω και να χάνω εγώ το φως μου
και τη μαγεία της ψυχής μου να την κρύβω…

Α ράδο να είμαστε κι αυτό το βράδυ
Το στρίντζο η άγκυρα γλυκά ν’ αφήσει
Και στη βαρδιόλα ο τσηφ να ξενυχτήσει
με συντροφιά του φεγγαριού το χάδι…

Άγριο το ξύπνημα σε μια βουβή μαρέα
Κι η τσαμαδούρα μόνη να πονάει
Χωρίς ανεμοδόχο και βιλάι
Χωρίς…τον οίστρο για παρέα