Tuesday, April 10, 2007

μπάρκο...για τη φαντασία




Ηθελα από καιρό να κάνω μια τέτοια προσπάθεια

Όμως δεν γνώριζα κανένα ναυτικό,
να μου πετάξει μερικές σχετικές ορολογίες…
Και να που προχθες συνάντησα μετά από καιρό,
τον καπεταν Σταμάτη.
Έμπειρος ναυτικός, με τσαγανό,
μου έχει πει παλιότερα κανα δυό γερές ιστορίες.
Μέχρι και ανταρσία στο πλοίο του από Φιλιππινέζους ναυτικούς…

Αυτός με έμαθε τις λέξεις που θα διαβάσετε

Ευχαριστώ και τον Κλέωνα
που επέλεξε 3 μοναδικές φωτογραφίες
από το αρχείο του
και τις έστειλε με την καρδιά του
για να στολίσουν το δημιούργημα μου…

Αυτό το ποίημα
αφιερώνεται στους ναυτικούς
που θαλασσοδέρνονται…

Αλλά και στους στεριανούς εκείνους
που, έστω και για μια φορά,
διψάνε να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο
με την πλανεύτρα…

Στη μέση του πουθενά…




Είδα χθες βράδυ όνειρο τρελό
Πως κρεμασμένη ήμουνα στου πλοίου τους μπουλμέδες
Και κοίταζα ψηλά τους εμιγκρέδες
που είχαν κινήσει γι’ άλλη γη και ουρανό…

Και γω με λύσσα να ματσακονίζω
να καθαρίζω τα βρώμικα περτσίνια
Και να μιλάω σε περαστικά δελφίνια
Του κόσμου τις χαρές να εξιστορίζω…

Μακριά να φαίνεται το αρίβο
Και το καμπούνι να λυγιέται εμπρός μου
Να βρίσκω και να χάνω εγώ το φως μου
και τη μαγεία της ψυχής μου να την κρύβω…

Α ράδο να είμαστε κι αυτό το βράδυ
Το στρίντζο η άγκυρα γλυκά ν’ αφήσει
Και στη βαρδιόλα ο τσηφ να ξενυχτήσει
με συντροφιά του φεγγαριού το χάδι…

Άγριο το ξύπνημα σε μια βουβή μαρέα
Κι η τσαμαδούρα μόνη να πονάει
Χωρίς ανεμοδόχο και βιλάι
Χωρίς…τον οίστρο για παρέα






6 comments:

giannisrigopoulos said...

Μπράβο Ναταλία. Έπλεξες ωραία τις λέξεις. Θα προλάβω άραγε να μπω σε κάποιο μπάρκο;
Γιάννης

kyriaz said...

Πολύ Καλό!
Στα χνάρια του Καββαδία...

Natalia said...

Γιάννη σε ευχαριστώ...
Βεβαίως και προλαβαίνεις. Είμαστε αράδο αλλά οι λάντζες περιμένουν ακόμα στην ακτή τους καθυστερημένους...

Kyriaz ευχαριστώ για την τιμή...
Μην μου λες τέτοια, γιατί θα καμαρώνω!!!

Dimitris Palazis said...

Οι ναυτικές λέξεις
λάμπουν σαν πετράδια
μιλούν μιαν άλλη γλώσσα
όπως την πρωτοδίδαξε ο Καββαδίας
και κουβαλάνε το χρώμα της θάλασσας
εκείνο το ξεχωριστό
που μόνο οι ναυτικοί γνωρίζουν
πάνω στα σκαριά
και το κουβαλάνε στους ώμους
μαζί με τη μνήμη τους

Δημήτρης Παλάζης

Weaver said...

Πολύ ωραίο! Μπράβο Ναταλία

Natalia said...

Γεια σου Δημήτρη
Χαίρομαι που το ποίημα μου σου έφερε αυτές τις σκέψεις για τη θάλασσα και τους ναυτικούς...

Weaver ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σου λόγια, που νομίζω ότι δεν τα λες και εύκολα...
χάρηκα πολύ