κι όμως… είμ’ ακόμα εδώ…

Τίναξε το κεφάλι της με δύναμη έξω απ’ το νερό
Πήρε δυο-τρεις ανάσες κι ένιωσε τη ζωή να

ξαναπλησιάζει...

Πρώτη φορά της είχε συμβεί κάτι τέτοιο
Βούτηξε στα γαλαζοπράσινα νερά του Χαλκού για λίγα

δευτερόλεπτα κι έμεινε εκεί, να φλερτάρει με το βυθό,

να βλέπει τα μικρά ψάρια να κινούνται με τόσο ρυθμό,

να αγγίζει κάποιες στιγμές με τα δάχτυλα της τη χρυσή

άμμο…

Το ζητούσε από καιρό αυτό.
Ηταν ό τρόπος να ξεφύγει από την καθημερινότητα,
να γνωρίσει έναν άλλο κόσμο, να κάνει πράγματα
που φοβόταν. Και τον κόσμο της θάλασσας τον φοβόταν

πάντα. Ταυτόχρονα τον λάτρευε.
Κι ήταν τώρα εκεί και ήταν απόλυτα ευτυχισμένη.

Ο ήλιος έβρισκε μυστικές διόδους μέσα στο νερό
και αγκάλιαζε το κορμί της, που ήταν τυλιγμένο στο
παγωμένο, κρυστάλλινο, μαγεμένο νερό.

Οι ποσειδωνίες, πυκνές και καταπράσινες
την καλωσόριζαν και της πρόσφεραν τη φιλοξενία τους
Κι αυτή κολυμπούσε, κουνώντας χέρια και πόδια με

ταχύτητα, για να προλάβει να δει όσο περισσότερα γινόταν…

Και ξαφνικά σκέφτηκε ότι δεν μπορούσε να κρατήσει

την αναπνοή της περισσότερο…

Πανικοβλήθηκε…
Και απεγνωσμένα προσπάθησε να βγει από το νερό
Αλλά ήταν βαθιά, απίστευτα βαθιά
Προσπαθούσε, πλησίαζε στην επιφάνεια…

Τη στιγμή που τίναζε το κεφάλι της έξω από το νερό,
άνοιξε τα μάτια της
Η ανάσα της ήταν βαριά και το μέτωπο της ιδρωμένο…

Οι τέσσερεις τοίχοι του δωματίου έδιωξαν το όνειρο
ή τον εφιάλτη?

Σηκώθηκε και πλησίασε το πιάνο…
Η λεπτή σιλουέτα της, γινόταν ακόμα πιο διάφανη
μέσα στο μαύρο φόρεμα…
Κάθισε στο σκαμπό κι άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες
από το «λιωμένο παγωτό»…

υγ … σύντομα όμως θα φύγω για τα Κύθηρα