Saturday, September 12, 2009

αναζητώντας τη μούσα...

Θέλω σήμερα να διαβάσετε αυτό το απόσπασμα
από ένα κείμενο του αγαπημένου μου ποιητή
Φώτη Μότση, για την ποίηση…

Το ονομάζει «περί ποιείν» και είναι
ένα αριστούργημα λόγου, ικανό να αγγίξει
και το πιο ψυχρό πνεύμα…

Ακόμα κι αν δεν έχετε κανένα ενδιαφέρον
για την ποίηση, παρακαλώ αφιερώστε λίγα
λεπτά στην ανάγνωση του…

Ίσως περπατήσετε κι εσείς αντάμα με τον
ανεξιχνίαστο ίσκιο, ή ριχτείτε έστω και για
μερικά δευτερόλεπτα στον άγριο πόλεμο
των φωνηέντων…



«Η οδυνηρή αποκάλυψη του ψεύδους δυο βήματα μακριά
απ' την αλήθεια είναι λόγος ποίησης.Η συγχώνευση
της αβύσσου μεταξύ ουτοπίας και χειροπιαστού
εγκυμονεί, ωσαύτως, ποίηση.Στο χείλος του φοβερού,
μα και στη σιγουριά της νηνεμίας, ένας ανεξιχνίαστος
ίσκιος πορεύεται αντάμα στον ποιητή.

Είναι οι φαντασματικές αγάπες, τ' αγερικά του
πόθου μας, οι ασαφείς σκιαγραφίες της ελπίδας και
κάποιος πεταμένος σπόρος σε χρόνια χέρσο τόπο
που πάει να μπουμπουκιάσει… είναι ποίηση.

Είναι η σιωπή των αυθεντικών ρεμαλιών, τα τελώνια
που κατεβαίνουν αποβραδίς στις πλατείες και στα
πάρκα και στερούν στις δεκοχτούρες τα πεταμένα
ψίχουλα και τ' απομεινάρια της καλοσύνης ημών
των περαστικών. Είναι η ποίηση…

Ο ποιητής δεν συλλογιέται, γιατί δεν προκάνει:
ρίχνεται ευθύς κι ασυλλόγιστα στο άγριο μακελειό
των φωνηέντων
και με τη θεομηνία του εξευγενίζει
τα φαντάσματα του νου, ακρωτηριάζει τις εκφραστικές
ευκολίες, ανοίγει χαρακώματα, θάφτει ό,τι άσχημο
περισσεύει. Και την όποια ομορφιά, την αποθέτει ξόδι
στη θανή αυτής της ίδιας της ασκήμιας.
Δημιουργεί λόγο κι αφορμή, χαμό, ζωή. Ποιεί.



Ποίηση. Ο αντίποδας της ηθικής, μα και το τελείωμά
της. Ο εναγκαλισμός του διαβόλου, αλλά και εμμονή
στα άχραντα. Τα χωράφια των ηδονών και τα
ναρκοπέδια του κίνδυνου είναι βολικά εφαλτήρια και
ιδανικό κατάλυμα για να θρέψουν την ποιητική κρίση
σε μια πορεία αλλεπάλληλη της κρατούσας άποψης:

ο ποιητής δικαιώνεται με την εκπαραθύρωσή του,
αφού πρώτα βυζάξει μέχρι ρανίδας την ησυχία για να
θρέψει κατόπιν υπέρμετρα την ανησυχία των ευτυχών
ή ατυχών αναγνωστών του.

Ποίηση είναι να: συλλέγεις έργα τέχνης για να τα
χαρίσεις στον άστεγο της γειτονιάς επί σκοπώ την
ανέγερση του γαμήλιου χαγιατιού του.
Να ωρύεσαι
στη σιγαλιά και να μεταφράζεις σε ήχους τα βογκητά
του ηφαίστειου. Να 'σαι απόμακρος των πραγμάτων
και να 'σαι η ψυχή του γίγνεσθαι:
το φαινόμενο και ο περίγελος,
η συνάντηση και το απάντημα.

Ποίηση είναι να βολοδέρνεις ανελέητα με τη
συνείδησή σου στο αγκυροβόλιο της ηρεμίας
με στόχο:
ΔΩΡΕΑΝ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ»…



Υγ 1 Κάποιοι με ρωτήσατε γιατί δεν γράφω τις
τελευταίες 2 βδομάδες ποίηση εδώ.
Τέλος η ποίηση σε αυτό το blog… τουλάχιστον
μέχρι νεωτέρας.
Και λυπάμαι γιατί άφησα τους Χρωματισμούς μου
στη μέση, τους οποίους είχα αγαπήσει αρκετά.
Και επίσης λυπάμαι γιατί ο σπόρος μου της ποίησης,
δεν πρόλαβε να μπουμπουκιάσει, ίσως από έλλειψη
ταλέντου…



υγ 2 Η μουσική σήμερα είναι «quasi una fantasia»
όπως την είπε ο δημιουργός της. Η σονάτα για πιάνο
Νο 14 του Μπετόβεν, είναι ίσως στ’ αλήθεια
η σονάτα του σεληνόφωτος, που έλαμψε τότε πάνω
από τη λίμνη της Λουκέρνης κι αφιερώθηκε στην
όμορφη μαθήτρια, που ο ίδιος ο δάσκαλος
Λούντβιχ ερωτεύθηκε…
Εδώ ακούτε το 1ο και 3ο μέρος… Το 2ο δεν μπόρεσα
να το ανεβάσω…
Εξαιρετικό κομμάτι κλασσικής μουσικής
που αναδεικνύει το Μπετόβεν κορυφαίο
συνθέτη…



7 comments:

panathinaeos said...

αγαπητη ναταλια, εκφραζομενος ως τακτικος αναγνωστης των γραπτων σου θελω να σε παροτρυνω να συνεχισεις να γραφεις και να παιζεις με τα χρωματα...
αυτη η "λατρευτικη¨προσεγγιση προς την ποιηση (αλλα και την τεχνη γενικωτερα) που διαφαινεται στη σημερινη σου αναρτηση ειναι και ευνουχιστικη αφου εμμεσα σου υποδεικνυει οτι εσυ καλυτερα να καθεσαι στην ακρη και να απολαμβανεις μονο αυτα που γραφουν η ποιουν οι αλλοι...
το δεος μπροστα στην απολυτη αυθεντια και δημιουργια παραπεμπει σε εξουσιαστικα και ανηδονιστικα μοντελα σε τελευταια αναλυση...
ορμα λοιπον ξανα στην θυελλωδη μαχη με τα φωνηεντα και τις λεξεις, ξερεις καλα να πολεμας και να ξαποσταζεις μετα τη μαχη!

ΝΑΪΑΔΑ said...

Ναταλακι σημερα ειχε κατι το μαγικο το σπιτικο σου...
δεν ξερω αν ειναι επειδη αγαπω πολυ την ποιηση...
δεν ξερω αν ειναι επειδη αγαπω υπερβολικα το πιανο κι ακομα λεω πως θα μαθω...
ολο ομως μαζι εφτιαξε μια μαγεια μοναδικη...
ο ηχος σε συνδυασμο με αυτο που διαβασα με σεργιανισε σε μονοπατια του μυαλου και ερωτευτηκα ξανα απο την αρχη και την ποιηση και την μουσικη...

σε ευχαριστω γι'αυτο το ταξιδι...

σε φιλω νεραιδενια!!!

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Όμορφοι στίχοι
συνδιασμένοι με απαλή μουσική.
Μαγεία!
Την καλησπέρα μου

kioy said...

Πολύ γλυκιά η παρουσίαση σου, σ' ένα ποιήμα αυταναφορικό και σπαρακτικά εξομολογητικό...

Φιλί. Να γράφεις... Γιατί το να γράφεις δε σημαίνει να πιάνεις το μολύβι, ή έστω το πληκτρολόγειο. Να γράφεις σημαίνει να εκπέμπεις τον ίσκιο των ανήσυχων στιγμών...

Natalia said...

παναθήναιε

δεν είναι δεος μπροστά σε αυθεντία, είναι υποβιβασμος κάποιας υποτιθέμενης κλίσης...

μάχη με τα φωνήεντα όχι τώρα, μόνο σύμφωνα αυτο τον καιρό...


ναιάδα

δεν είναι αργά να αρχίσεις μαθήματα πιάνου...

μικρές νυχτερινές μουσικές να συνοδεύουν μικρά νυχτερινά επτάστιχα

just perfect

φιλιά


Τάσο

μου έλειψε η κριτική σου στην ποιηση καθώς και τα υπέροχα ποιήματα σου

γιατί εξαφανίστηκες?

καλησπέρα


kioy

αναζητείται ίσκιος ανησυχων στιγμών...

με μολύβι μου αρέσει να γράφω :)

φιλιά κι από δω
thanks

Ιωαννα said...

Quasi una fantasia.....
Non , 'e una fantasia .

Ποιηση ειναι ενα κομματι βαμβακερες αφες...
Στιγμες που το ποταμι δεν ειναι πια ποταμι αλλα ενας χάρτης .
Μια βραχναδα στις σκιες του τσιγάρου ...οταν χαμενος ρουφας τους ισκιους πολλων....ολων των ζωών .

Ωραια εσυ του λόγου ...μην χαστουκιζεσαι στις λέξεις του ατάλαντου .
Καποιοι ολοι εμεις μπορει ...αλλα εσυ μεσα στο χρωματολογιο των αισθηματων-λέξεων εχεις αλλάξει τις αίσθητες του ουράνιου τόξου πολλές φορες.

Με λίγα λόγια αναπαύσου .....γιατι ποιήση και ποιητής ειναι και εκείνος που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του .


Δεν 8α σου γραψω να μην σταματησεις ...γιατι μονο εσυ ξερεις .
θα σου γράψω ομως ..πως οταν γραφεις κανεις μερικους απο μας καλυτερους και αυτο ειναι ποιηση .



Ιωαννα της Τεργιεστης

Natalia said...

joanna πού είσαι?

εσυ κι ο Τασος, οι 2 πρωτοι μου αναγνώστες στο blog, πριν 3 χρόνια, πώς καταλαβαίνετε πάντα όταν κάτι δεν πάει καλά, κυρίως με την ποίηση, και τρέχετε προς βοήθεια?

αληθεια λες ότι εχει κάποιο νόημα η ερασιτεχνική ποίηση μου? γιατί εσυ γράφεις τελεια κι ηταν τοσο ομορφα αυτά που έγραψες...
ευχαριστώ
όπως και τους αλλους φίλους πιο πάνω

καλό βράδυ